Μέτρια προς κακή θα χαρακτήριζα μουσικά τη χρονιά που μας πέρασε όσον αφορά τον σκληρό ήχο. Η πλειάδα των μεγάλων ονομάτων του χώρου έβγαλε μέτριες εως κακές κυκλοφορίες ενώ δεν έλειψαν και οι αρπαχτές. Νόημα δεν έχει να παραθέσω ονομαστικά τις περιπτώσεις αυτές καθώς σίγουρα σε κάποιους αυτό που εγώ θεωρώ αρπαχτή άρεσε και επένδυσε κι όλας προβώντα σε αγορά. Το θέμα είναι ότι οι εταιρείες βρήκαν τον τρόπο να βγάλουν πάλι χρήματα κάνοντας το βινύλιο μόδα, οι μουσικοί ως επί το πλείστον θα παίρνουν ψίχουλα και η μουσική συνεχώς θα βγαίνει πιο άψυχη στη σημερινή ψηφιακή εποχή. Κι επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχια πάμε για τα 10 καλύτερα της χρονιάς βάσει των άλμπουμ που άκουσα.
Το 2015 αποτέλεσε
μια πραγματικά απίστευτη μουσικά χρονιά για το ευρύτερο φάσμα του σκληρού ήχου.
Αν κάποιος πριν από 5 για να μην πάω ακόμη πιο πίσω και πω 10 χρόνια μου έλεγε
ότι το 2015 θα είχαμε τόσο ποιοτικές κυκλοφορίες και σε τέτοια ποσότητα θα τον
έλεγα τρελό. Σε μια εποχή που η μουσική είναι συνώνυμο του youtubeτο 2015 αποτέλεσε για μένα ένα
μουσικό θαύμα το οποίο δύσκολα θα επαναληφθεί καθώς πολλές μπάντες λογικά
βρίσκονται στη δύση της καριέρας τους. Μακάρι το 2016 να φτάσει έστω και στο μισό
τον προκάτοχό του.Ακολουθούν τα 10 καλύτερα άλμπουμ κατά την προσωπική μου
εκτίμηση . Επίσης υπάρχουν πολλά άλμπουμ που δεν
κατάφερα να ακούσω ακόμη ολόκληρα αλλά μεμονωμένα κομμάτια τους μου άφησαν πολύ
καλές εντυπώσεις. Πολύ καλές και οι κυκλοφορίες των Slayer, Nightwish, Cradle Of Filthκαι σίγουρα κι άλλων που δυστυχώς δεν χωράνε στη δεκάδα.
Αρχικά θα ήθελα να διευκρινίσω ότι η κριτική που ακολουθεί γράφτηκε υπό την μηνυτήρια απειλή του POEt μέσω γνωστού Έλληνα δικηγόρου ο οποίος έχει καταθέσει υπέρ της αθωότητας προέδρου μεγάλης ομάδας ποδοσφαίρου. Πράγμα που ήθελα να αποφύγω για δύο λόγους: πρώτον, μουσικά είμαι στα πάνω μου με αυτά που έχω ακούσει μέχρι τώρα και δεύτερον δεν ήθελα να γράψω κάτι κακό για την πολύ συμπαθητική μπάντα από την Πορτογαλία. Πραγματικά οι Moonspell πρέπει να είναι από τις λίγες μπάντες που ακούγονται από οπαδούς σχεδόν όλων των κατηγοριών του σκληρού ήχου.
Δυστυχώς όμως το περιεχόμενο του "Extinct" δε μου αφήνει πολλά περιθώρια. Το άλμπουμ ξεκινάει με το "Breathe (Until We Are No More)" το οποίο καταφέρνει μόλις σε ένα λεπτό από συμφωνικό να γίνει blast και μετά gothic. Ακριβώς το ίδιο πράγμα συμβαίνει και στο επόμενο κομμάτι το "Extinct" για το οποίο γυρίζανε και video clip και είναι ένα από τα πιο κακόγουστα μουσικά βίντεο που έχω δει.
Στο "Medusalem" o Fernado αποδίδει φόρο τιμής (παραπάνω από 26% που του αναλογεί) στον Andrew Eldtritch των Sisters Of Mercy. Gothic rock επίσης είναι και το "Τhe Last of Us" (και "Last of Them" που υπάρχει στην ειδική έκδοση του άλμπουμ). To "Domina" είναι μπαλάντα που το σόλο της κιθάρας χαλάει οποιαδήποτε ατμόσφαιρα (λέμε τώρα) προσπαθεί να χτίσει το υπόλοιπο κομμάτι. Εξίσου μέτρια μπαλάντα αποτελεί το "The Future Is Dark" που τη μετριότητας της καταφέρει να διαταράξει το άθλιο ρεφρέν. Για το "La Baphomette" δεν έχω σχόλια καν. Ο δίσκος κλείνει με το "The Past Is Darker" που είναι το ιδανικό τελείωμα για ένα κάκιστο δίσκο.
Επειδή όμως υπάρχουν πολλά πράγματα που εμείς οι απλοί ακροατές δεν γνωρίζουμε διατηρώ επιφυλάξεις ως προς την μουσική εντιμότητα αυτής της κυκλοφορίας. Δεν ξέρω δηλαδή αν δέχθηκαν κάποια πίεση από την δισκογραφική τους ή τον μάνατζερ για να βγει ο δίσκος έτσι. Πραγματικά είναι άλμπουμ χωρίς συνοχή, ταυτότητα (σαν να μην ξέρουν τι θέλουν να παίξουν) και κυριολεκτικά σε σε σημεία είναι αυτό που λέμε ¨ότι να ΄ναι¨. Ακόμη και οι πιο μέτριες δουλειές τους φαντάζουν δισκάρες σε αυτό το χάλι. Κι όσοι αρέσκονται σε νούμερα το άλμπουμ παίρνει άριστα τρία (αφού κι εμείς τα τρία τους πήραμε ακούγοντάς το).
Βαθμολογία: 3 / 10
Δεύτερη Άποψη - POEt:
Οι Moonspell έφτασαν αισίως στο ενδέκατο άλμπουμ τους και αν κάτι χαρακτηρίζει τη δισκογραφική τους καριέρα είναι ότι ποτέ δεν φοβήθηκαν να πειραματιστούν και να διαφοροποιήσουν τον ήχο τους. Φυσικά δεν εννοώ ότι έπαιξαν και ψυχεδέλεια ή jazz, αλλά πέρασαν από αρκετά στάδια του σκοτεινού ακραίου ήχου. Προσωπικά ίσως δεν είμαι το πιο τυπικό δείγμα φίλου της μπάντας, μιας και όσο και να έχω λιώσει τα "Wolfheart" και "Irreligious", κορυφαίο δίσκο των Moonspell θεωρώ το "Sin/Pecado". Το σχήμα πάντα ήξερε πως να προκαλέσει το metal κοινό του, είτε με το goth "Sin/Pecado", είτε με το πιο ηλεκτρονικό "The Butterfly Effect", το οποίο επίσης μου φάνηκε εξαιρετικό. Εννοείται κάποιες απόπειρές τους δεν ήταν πάντα επιτυχημένες όπως με το "Darkness and Hope" που προσπάθησαν μάλλον να πιαστούν από το HIM κύμα της συγκεκριμένης περιόδου. Η πιο metal συνέχεια έβαλε κάπως τα πράγματα στην θέση τους. Το νέο τους άλμπουμ με τίτλο "Extinct" όπως φαίνεται μάλλον θα διχάσει τους πιο σκληροπυρηνικούς φίλους τους. Από την άλλη αυτό είναι πάντα ένα κριτήριο για μια καλή δουλειά.
Οι Moonspell εδώ συγκεντρώνουν τα καλύτερα στοιχεία της καριέρας τους σε ένα δίσκο, με τις ακραίες και τις πιο εμπορικές στιγμές να συνυπάρχουν, που μοιάζει όμως φυσιολογική συνέχεια του "Alpha Noir/ Omega White". Αυτό μπορεί να λειτουργεί εις βάρος της ομοιομορφίας της κυκλοφορίας, αλλά δεν μπορώ να παραβλέψω ότι περιέχει κομματάρες. Οι Fields αναφορές εννοείται ότι συνεχίζουν να δηλώνουν παρών, όμως το σχήμα που μου έρχεται περισσότερο στο μυαλό ακούγοντας το "Extinct" είναι οι Dreadful Shadows - ένα από τα κορυφαία 90s gothic rock/ metal συγκροτήματα. Αυτό είναι ιδιαίτερα εμφανές σε κομμάτια όπως το εναρκτήριο "Breathe (Until We Are No More)" ή κυρίως το "Funeral Bloom" που μαζί με τα "Malignia" και "A Dying Breed" αποτελούν τις κορυφαίες στιγμές της νέας τους δισκογραφικής προσπάθειας. Μια αντίστοιχη προσπάθεια με αυτή των Tiamat στο "Brighter Than The Sun" να αποδώσουν φόρο τιμής στους Sisters νοιώθω ότι προσπαθούν οι Moonspell με το εθιστικό "Τhe Last of Us", αν και με αρκετά πιο 'ευκολοχώνευτο" αποτέλεσμα. Από την άλλη μια από τις πιο αδιάφορες στιγμές αποτελεί το "Medusalem" που με το ατυχές τσιφτετελέ κλείσιμο παραπέμπει σε πιο εγχώριους ήχους, αλλά αυτό δεν χαλάει την πολύ καλή εικόνα που αφήνει συνολικά ο δίσκος. Οι Moonspell δεν με έχουν απογοητεύσει ποτέ και δεν το κάνουν ούτε με το "Extinct", το οποίο αποτελεί ένα απολαυστικό άκουσμα και μια από τις καλύτερες σύγχρονες δουλειές τους.
Ευχάριστη μουσική έκπληξη αποτέλεσε η ακρόαση του 9ου studio album του Marilyn Manson. Απ ότι φαίνεται ο χλωμός αυτοκράτορας επέστρεψε σε καλές δουλειές μετά από αρκετό καιρό. Και για να μην παρεξηγούμαι ίσως οι 2 προηγούμενες κυκλοφορίες του να άρεσαν σε αρκετό κόσμο, προσωπικά δεν κατάφερα καν να τις ακούσω ολόκληρες και γι αυτό ήμουν αρκετά προκατειλημμένος πριν ακούσω κι αυτό το δίσκο. Δίσκος φτιαγμένος αποκλειστικά να αναδείξει όλες τις πτυχές της φωνής του Marilyn η οποία εναλλάσσεται από τα γνωστά τσαμπουκαλεμένα ροκ φωνητικά σε ψιθύρους και απεγνωσμένα ξεσπάσματα. Οι industrial rock καταβολές του παρελθόντος απουσιάζουν κι εδώ και παραμένουν μόνο ως ψήγματα κυρίως λόγω του ¨στρεβλού¨ ήχου που έχουν οι παραγωγές του. Απεναντίας παρατηρείται μια στροφή σε blues μονοπάτια [Birds of Hell Awaiting, Killing Strangers) περασμένα από το Μanson φίλτρο εννοείται. Μοναδική παραφωνία του άλμπουμ αποτελεί το "Slave Only Dreams To Be King" το οποίο υπολείπεται εμφανώς όλων των υπολοίπων. Οπότε μέχρι νεοτέρας pound me the witch drums!!!
Σε μια εποχή που μουσικά, και όχι μόνο, ισχύει το γνωστό κάθε πέρσι και καλύτερα, το 2014 σαν κάτι να έγινε και το λέω αυτό ιδίως όσον αφορά τις 2 πρώτες
θέσεις αυτής της λίστας. Είχα πραγματικά πάρα πολύ καιρό να ακούσω ολόκληρους δίσκους τόσες πολλές φορές.
Μακάρι το 2015 να είναι ακόμη καλύτερο.
Για να μην τα πολυλογώ, η φετινή λίστα μου είναι αρκετά πιο metal , μιας και και δεν άκουσα και πολλά ενδιαφέροντα άλμπουμ στον industrial και γενικότερα στον ευρύτερο "σκοτεινό" χώρο. Οι 10 κορυφαίες δουλειές της χρονιάς είναι:
Ακόμη μια χρονιά πέρασε και ακόμη μια φορά τη σκαπουλάραμε, αν και είμαι σίγουρος ότι
υπήρχε υπολογιστικό λάθος κατά την αποκωδικοποίηση του ημερολογίου των Μαγια. Αυτά παθαίνει κανείς βέβαια, όταν δεν ρωτάει τον ειδικό. Μουσικά τώρα, μαζί με την κρίση που μαστίζει (γιατί περί μάστιγας πρόκειται) τη χώρα μας, κρίση υπάρχει και στο χώρο που ασχολείται το συγκεκριμένο ιστολόγιο. Κι εξηγούμαι. Ενώ σε σχέση με το 2011 μάλλον υπήρξαν περισσότερες κυκλοφορίες όπως και δραστηριότητα (ανακοινώσεις,επανενώσεις κλπ), η ποιότητα υπολείπεται της ποσότητας. Μεγάλα συγκροτήματα του χώρου αναλίσκονται σε αναμασήματα του παρελθόντος, χωρίς να υπάρχουν καθόλου "φρέσκες" ιδέες ή αν το θέλετε πολύ απλά δεν γράφουν καλά κομμάτια πλέον. Επανακυκλοφορίες,συλλογές και κυκλοφορίες με remix ή singles με αφήνουν ασυγκίνητο τελείως. Επίσης παρατήρησα σχήματα να έχουν εισάγει στοιχεία dubstep στα κομμάτια τους, ανεπιτυχώς κατά την άποψή μου. Ακόμη χειρότερα, κάποιοι πραγματοποίησαν στροφή 180 μοιρών (ολοκληρωτική αλλαγή μουσικού ύφους), το οποίο κατά την άποψή μου είναι τελείως άκυρο με την έννοια ότι όταν είσαι σε ένα χώρο κάποιο χρονικό διάστημα και αλλάζεις μουσικό στυλ δεν έχεις καμιά ελπίδα να ανταγωνιστείς ήδη καταξιωμένα σχήματα που παίζουν και καλύτερα, κι έχουν βγάλει καλύτερες δουλειές από εσένα. Βέβαια η μουσική ως μορφή τέχνης δεν υπόκειται σε περιορισμούς, αλλά σχεδόν πάντοτε πίσω από τέτοιες ενέργειες υπάρχουν και εμπορικοί λόγοι. Κλείνοντας θα ήθελα απλά να αναφέρω κάποιες δουλειές που μου άρεσαν την περασμένη (πλέον) χρονιά και κάποια κομμάτια που ξεχώρισα από το ευρύτερο μουσικό φάσμα.Εύχομαι καλή χρονιά σε όλους.
Τα καλύτερα άλμπουμ του 2012:
No. 1 : Gojira - L'Enfant Sauvage
No. 2 : Hocico - El Ultimo Minuto
No. 3 : Prong - Carved Into stone
No. 4 : Deftones - Koi No Yokan
No. 5 : Trust - Trst
No. 6 : Dead When I Found Her - Rag Doll Blues
No. 7 : Assemblage 23 - Bruises
No. 8 : Decoded Feedback - Diskonnekt
No. 9 : Enter And Fall - Push Enter And Fall Down
No. 10 : Fear Factory - The Industrialist
Τα καλύτερα κομμάτια του 2012:
1. Gojira - Liquid Fire
2. Deftones - Tempest
3. Prong - Put Myself To Sleep
4. Mortiis - Geisterkrank
5. Enter And Fall - Pay Your Dues (original by Polaroid Kiss)
Τέσσερις ημέρες θα έχουμε στη διάθεσή μας να απολαύσουμε το νέο άλμπουμ των Μεξικανών με τίτλο "El Último Minuto" καθώς η κυκλοφορία του έχει προγραμματιστεί για τις 17 Δεκεμβρίου μέσω της Out of Line Records.To tracklist είναι το παρακάτω:
1. T.O.S. of Reality
2. Intruder
3. The Watched
4. Dead Trust
5. Polarity
6. Mundo Imposible
7. Vile whispers
8. 3...2...1...
9. Toxic
10. Over the Limit
11. El Último Minuto
Το άλμπουμ όπως είναι φυσικό θα κυκλοφορήσει και σε special έκδοση μέλανος ξυλοκιβωτίου
666 τεμαχίων το οποίο θα περιέχει bonus cd, t-shirt και διάφορα περίεργα.
Προγραμματισμένη είναι επίσης η εμφάνιση τους στο Electrowerkz venue στο Λονδίνο στις
9 Μαρτίου 2013. Mάγια επιτρέποντος βεβαίως.
Eπιστροφή στη δισκογραφία και για το gothic metal σχήμα των Tiamat μετά από 4 χρόνια. Το νέο άλμουμ φέρει τον τίτλο "The Scarred People" και αξιοσημείωτο είναι ότι το εξώφυλλο επιμελήθηκε ο τραγουδιστής της μπάντας Johan Edlund.
Δυο χρόνια μετά το καταπληκτικό Tiempos de Furia οι top of the top (πιο πάνω δεν έχει λέμε) dark electro-industrialers Hocico επιστρέφουν με νέο single το οποίο τιτλοφορείται Vile Whispers.Aναμονή μέχρι τις 9 Νοεμβρίου.
"Is This Goodbye?" είναι ο τίτλος του 2ου άλμπουμ των αμερικανών industrialers Panic Lift το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 13 Νοεμβρίου από την Metropolis. To LP θα περιέχει συνολικά 10 κομμάτια και διαδέχεται το πολύ καλό "Wintness To Our Collapse" . Την παραγωγή του άλμπουμ επιμελήθηκε ο Ted Phelps των Imperative Reaction και σύμφωνα με τον ιθύνων νου των Panic Lift, James Francis θα υπάρχουν στοιχεία από διάφορα μουσικά είδη. Until then,please hold on...
11 και 14 Σεπτεμβρίου αντίστοιχα είναι οι ημερομηνίες κυκλοφορίας του νέου LP των Velvet Acid Christ σε λατινική Αμερική και Ευρώπη. Το άλμπουμ φέρει τον τίτλο 'Maldire' στα πλαίσια προώθησης του οποίου γυρίσανε κι ένα βίντεοκλιπ για το ομώνυμο κομμάτι.
Τη διάλυση του γκρουπ ανακοίνωσε το γαλλικό dark electro (και όχι μόνο) σχήμα των Tamtrum. Το συγκρότημα θα δώσει και κάποιες αποχαιρετιστήριες συναυλίες όπως συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις στα πλαίσια της 'Last Cumshot Tour 2012' περιοδείας τους.Προς το παρών έχουν ανακοινωθεί μόνο κάποιες ημερομηνίες σε πόλεις της χώρας τους. Τους ευχόμαστε καλή συνέχεια.
Για να είμαι ειλικρινής τους Ego Likeness δεν τους ήξερα (μουσικά εννοώ). Πρόκειται για το industrial δίδυμο των Steven Archer και Donna Lynch, οι οποίοι είναι και ζευγάρι στη ζωή (φαίνεται και από το βίντεο άλλωστε, που ο σύζυγος δεν βγάζει κιχ). Το single (όπως και το κομμάτι) ονομάζεται 'Treacherous Thing' και θα εμπεριέχεται και στο επόμενο άλμπουμ του συγκροτήματος με τίτλο 'Know Thine Enemy'. Ελπίζουμε το άλμπουμ να είναι ισάξιο του single. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να επισκεφθείτε το official site του ζεύγους egolikeness.com
Tracklist:
And I believe...
Valkyrie
Halo
Sleepless
Burning
Quicksilver
The Infinite Tear
Indivisible
Porcelain
Angelus Everlasting
Sentinel
Matchstick Girl
Dark Matter
Africanus
Πέντε χρόνια μετά την τελευταία τους δουλειά, οι The Crüxshadows επιστρέφουν με ολοκληρωμένο άλμπουμ, το οποίο φέρει τον ευρηματικό τίτλο "As the Dark Against My Halo". Πριν την ακρόαση του δίσκου ήμουν αρκετά επιφυλακτικός για αυτήν την κυκλοφορία, καθώς είχαν προηγηθεί το single "Quicksilver" και το EP "Valkyrie", αμφότερα κομμάτια που περιέχονται στο tracklist του "As the Dark...". To να περιγράψεις την μουσική των The Crüxshadows αποτελεί ένα δύσκολο εγχείρημα καθώς εμπεριέχει στοιχεία από πολλά διαφορετικά είδη όπως, dark-wave, electrogothic, electropop, rock κ.α..Το πάντρεμα όλων αυτών ίσως είναι και το στοιχείο που τους κάνει να ξεχωρίζουν και σε αυτό οφείλουν σημαντικό μερίδιο της επιτυχίας τους. Σε αυτό το δίσκο όμως, ο Rogue και η παρέα του μας τα χαλάνε. Τα προαναφερθέντα 2 κομμάτια του άρθρου για soundtrack των power rangers καλά είναι, όχι όμως για δίσκο των The Crüxshadows. Και δεν είναι τα μόνα ,μια από τα ίδια έχουμε και στα Halo και Sentinel. Στα μπαλαντοειδή The Infinite Tear και Porcelain τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα αλλά και σε αυτά έχεις την αίσθηση πως κάτι λείπει. Η pop αισθητική που δυστυχώς κυριαρχεί σε όλο το άλμπουμ υποβαθμίζει την ατμόσφαιρα, την οποία είχαν στις προηγούμενες δουλειές τους, και αφήνει μια αίσθηση πλαστικότητας ίσως και λόγω της παραγωγής. Τα βιολιά πνιγμένα στον δευτερεύων, παθητικό ρόλο της συνοδείας των υπολοίπων οργάνων δεν προσφέρουν το κάτι παραπάνω στα κομμάτια. Επανάληψη και στους στίχους όπου συναντάμε τις ίδιες λέξεις με διαφορετική σειρά αλλά το ίδιο νόημα. Ξεχωρίζουν η μπαλάντα Matchstick Girl (ίσως και λόγου του πιάνου) και το επιβλητικό Dark Matter. Κρίμα, διότι το εισαγωγικό And I believe... μας προετοίμαζε για κάτι καλό.
Κι όπως είναι φυσικό δεν είναι ελληνικό. Θα το βρείτε στη διεύθυνση http://www.unart.org/ . Πρόκειται για ανεξάρτητο κανάλι το οποίο δίνει έμφαση αποκλειστικά στη μουσική και την προώθηση νέων και άγνωστων συγκροτημάτων (όπως ισχυρίζεται το ίδιο)με ελάχιστα διαφημιστικά να διακόπτουν τη ροή του προγράμματος. Κάπου προς τα κάτω αριστερά στην επίσημη ιστοσελίδα του καναλιού, νομίζω ότι υπάρχει και πρόγραμμα αλλά επειδή δεν τα πάω και ιδιαίτερα καλά με τα γερμανικά το αφήνω στους γερμανομαθείς για περαιτέρω ψάξιμο. Επίσης είναι προσβάσιμο και μέσω tablets, smartphones (μπλιαχ) και διάφορων τέτοιων τεχνολογικών επιτευγμάτων, αρκεί να είναι εγκατεστημένα τα απαραίτητα εργαλεία (flash, HTML5 κλπ κλπ).Τέλος επιτρέπεται και το upload καθώς και η προώθηση της δουλειάς κάποιας μπάντας μέσω του καναλιού, κατόπιν επικοινωνίας φαντάζομαι.Εμείς από την πλευρά μας ευχόμαστε να τα πάει όσο το δυνατόν πιο καλά γιατί δεν υπάρχουν και πολλά στο είδος.
Στις 9 Σεπτεμβρίου αναμένεται το 11ο παρακαλώ στούντιο άλμπουμ των Lacrimosa, με τίτλο 'Revolution', καθώς οι ηχογραφήσεις του δίσκου έχουν ολοκληρωθεί.To αποτέλεσμα αναμένεται αρκετά βαρύ πάντως, αν κρίνουμε από τις συμμετοχές των Mille Petrozza (Kreator) και Stefan Schwarzmann (Accept).
Στις 5 Οκτωβρίου αναμένεται η νέα δισκογραφική απόπειρα των Klutae, με τίτλο EXEcution. Nα σημειωθεί ότι θα κυκλοφορήσει και σε περιορισμένη έκδοση 444 αντιτύπων(τώρα γιατί μόνο 444 κι όχι 777 δεν ξέρω να σας πω), με υλικό από την εποχή που ονομαζόταν Klute. Εμείς μέχρι τότε πάντως συνεχίζουμε να αισθανόμαστε σαν να μας έχουν βάλει σε φούρνο λόγω των υψηλών θερμοκρασιών.
1. Fight Like A Girl
2. Time For Tea
3. 4 o'Clock Reprise
4. What Will I Remember?
5. Take The Pill
6. Girls! Girls! Girls!
7. I Don't Understand
8. We Want Them Young
9. If I Burn
10. Scavenger
11. Gaslight
12. The Key
13. Hell Is Empty
14. Gaslight Reprise
15. Goodnight, Sweet Ladies
16. Start Another Story
17. One Foot In Front Of The Other
Για να είμαι ειλικρινής το Victoriandustrial (σύμφωνα με το Wikipedia η ίδια χρησιμοποιεί αυτόν τον όρο για να περιγράψει τη μουσική της), δε μου αρέσει και πολύ. Τα μόνα τραγούδια της που μου αρέσουν πολύ, είναι τα Liar και Dead Is The New Alive και ιδίως αυτά που είναι ρεμιξαρισμένα απο τους Dope Stars Inc (καλά οι ντόπες κάνουν και μαμώ τα ρεμίξ λέμε). Πριν από λίγο καιρό είχα ακούσει το τότε single 'Fight Like A Girl', το οποίο δε μου άρεσε αλλά περίμενα να ακούσω το άλμπουμ για να σχηματίσω μια πιο ολοκληρωμένη άποψη. Μάλλον πρόκειται και λέω μάλλον, γιατί δεν ασχολήθηκα και ιδιαίτερα με τους στίχους για κάποιο concept album ή καλύτερα για κάποιο musical όπως το περιγράφουν αρκετοί σε διάφορα μουσικά σάιτ. Ανεξαρτήτως πάντως περί τίνος πρόκειται, το αποτέλεσμα κατά την ταπεινή μου άποψη είναι απογοητευτικό. Μοναδική όαση του δίσκου αποτελεί το 1ο μισό του 'Take The Pill', γιατί το υπόλοιπο μισό το έχει καταστρέψει και ίσως είναι το μοναδικό τραγούδι στο οποίο υπάρχουν ψήγματα industrial. Ενα είναι το μόνο σίγουρο, ότι ο ακροατής θα χρειαστεί χάπια για να συνεχίσει και με τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου. 'Οταν έρθει η ώρα για τσάι θα προτιμήσουμε το αντίστοιχο του King Diamond και το 'Girls!Girls!Girls!' θα μπορούσε να έχει γραφτεί από οποιοδήποτε pop καλλιτέχνη για να αποτελέσει το soundtrack ταινίας με θεματολογία τα καμπαρέ. Τα περισσότερα από τα υπόλοιπα (ισως κι όλα), αποτελούν μονολόγους της Emilie χωρίς κάποιο ιδιαίτερο μουσικό καλωπισμό για να τους δώσει κάτι παραπάνω. Επειδή όμως όπως είπα και πιο παραπάνω, πιο πολύ πρόκειται για κάποιο μιούζικαλ ή κάτι τέτοιο, είμαι σίγουρος ότι στα live το αποτέλεσμα θα είναι πολύ καλύτερο με το απαραίτητο οπτικοακουστικό ντύσιμο των 'πρωταγωνιστών'.
Υπομονή μέχρι τις 9 Οκτωβρίου (αυτού του δύσμοιρου έτους πάντα) θα πρέπει να κάνουν οι φίλοι του συγκροτήματος που είναι και η επίσημη ημερομηνία κυκλοφορίας του 'Hide And Seek'. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να επισκεφτείτε το φατσοβιβλίο της μπάντας:
.jpg)
