Ένα από τα πιο ιστορικά goth/ darkwave συγκροτήματα, οι Clan Of Xymox, θα βρεθούν για άλλη μια φορά στην Αθήνα, το Σάββατο 15 Μαρτίου για μια ζωντανή εμφάνιση (Death Disco). Έχοντας δει την μπάντα αρκετές φορές, θεωρώ ότι η παρέα του Ronny Moorings αποτελεί εγγύηση για ένα καλό live. Πέρσι οι Clan Of Xymox το έριξαν στις διασκευές, με το άλμπουμ "Kindred Spirits", αλλά τον Φεβρουάριο του 2014 αναμένεται να κυκλοφορήσουν τον νέο (14ο!) δίσκο τους.
Οι New Zero God δημιουργήθηκαν το 2006 από πρώην μέλη των συγκροτημάτων The Flowers Of Romance και Nexus. Tο 2010 κυκλοφόρησαν το άλμπουμ "Fun Is A Four Letter Word" το οποίο βρέθηκε στα ραδιοφωνικά charts της Αγγλίας το 2011. Την επόμενη χρονιά κυκλοφόρησαν για λογαριασμό της Αγγλικής εταιρίας Secret Sin Records το mini album "Club Bizarre" (καλοκαίρι του 2012) και το άλμπουμ "MMXIII" (Ιανουάριο του 2013). Στις 18 Οκτωβρίου επέστρεψαν με νέο single και δύο νέα τραγούδια, τα "Destination Unknown" και "Forever Today". Τα δύο νέα αυτά τραγούδια τα οποία τώρα είναι διαθέσιμα μέσω του Bandcamp , μέχρι το τέλος του χρόνου θα έχουν κυκλοφορήσει και σε 7” βινύλιο σε περιορισμένα αντίτυπα.
Ένα από τα καλύτερα industrial συγκροτήματα οι Μεξικανοί Hocico, συμπλήρωσαν 20 χρόνια παρουσίας στο χώρο, και το γιορτάζουν με την κυκλοφορία του "Los Días caminando en el Fuego" (Days of fire walking), που αναμένεται στις 30 Αυγούστου. Ο δίσκος δεν θα είναι μια best-of συλλογή, αλλά θα αποτελείται από 15 ανολοκλήρωτες ιδέες από τις πρώτες μέρες του γκρουπ και από ένα νέο κομμάτι, το "Thy Kingdom Come!". Η συλλεκτική έκδοση της κυκλοφορίας, που θα είναι περιορισμένη σε 999 αντίτυπα (και όχι 666 - η πρωτοτυπία υπάρχει πάντα στο είδος αυτό), θα περιλαμβάνει δεύτερο cd με 25 demos αλλά και live υλικό από την μπάντα, t-shirt και πολλά ακόμα αναμνηστικά.
Το "The End" είναι το τελευταίο κομμάτι του "In The Arms of An Angel", δίσκο τον οποίο κυκλοφόρησαν οι The Illusion Fades το 1999. Η μπάντα αποφάσισε να διαθέσει μια πρόσφατη ζωντανή ηχογράφηση του τραγουδιού, που μπορείτε να ακούσετε αλλά και να κατεβάσετε ελεύθερα παρακάτω. Επιπλέον μπορείτε να επισκεφτείτε την επίσημη ιστοσελίδα του κορυφαίου ελληνικού gothic rock συγκροτήματος και να κατεβάσετε την διασκευή τους στο "Pretty Vacant" των Sex Pistols.
Το "Came Back Haunted" είναι το νέο single των Nine Inch Nails από το επερχόμενο νέο τους άλμπουμ "Hesitation Marks", το οποίο αναμένεται στις 3 Σεπτεμβρίου. Το κομμάτι μια αποτελεί δυναμική επιστροφή για το συγκρότημα του Trent Reznor μετά από πέντε χρόνια δισκογραφικής απουσίας (The Slip, 2008). Του βίντεο του "Came Back Haunted" επιμελήθηκε ο David Lynch (Twin Peaks, Lost Highway, Mulholland Drive κ.α.), και όπως ήταν φυσικό το αποτέλεσμα βγήκε "περίεργο", και συνοδεύεται από προειδοποίηση για την αποφυγή του από άτομα με προβλήματα φωτοευαισθησίας, μιας και μπορεί να προκαλέσει σοβαρές κρίσεις επιληψίας.
Οι Frank Weyzig και Willem van Antwerpen συμμετείχαν αρχικά ως μέλη των Xymox, αργότερα Clan Of Xymox, στα δυο πρώτα άλμπουμ των Ολλανδών. Το 1994 σχημάτισαν τους Born For Bliss και με την προσθήκη του Remco Helbers, κυκλοφόρησαν το 1997 το "Flowing With The Flue" και δεκατρία χρόνια μετά το, εδώ και μια δεκαετία έτοιμο δίσκο, "Between Living and Dreaming". Πριν λίγο καιρό παρουσίασαν νέο υλικό, με το ΕΡ "Innocent" (ακούστε το ολόκληρο εδώ) να βαδίζει σε γνώριμα Xymox μοτίβα. Από την κυκλοφορία θα ξεχώριζα το "Underground" και το ομώνυμο, το επίσημο βίντεο του τελευταίου μπορείτε να δείτε παρακάτω. Ελπίζω μόνο να μην χρειαστεί τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, για να ακούσουμε μια ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά από μια τόσο αξιόλογη μπάντα.
Δεύτερο, τρίτο, τέταρτο κύμα gothic rock ή όχι, τελευταία ακούω όλο και περισσότερα ενδιαφέροντα συγκροτήματα της συγκεκριμένης μουσικής σκηνής. Οι Sweet Ermengarde υπάρχουν εδώ και δυο χρόνια, με όνομα που παραπέμπει στην αντίστοιχη ιστορία του H. P. Lovecraft, και αποτελούνται από πρώην μέλη των Neon Dream. Στις 14 Ιουνίου κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους δίσκο "Raynham Hall", το οποίο μπορείτε να ακούσετε από την bandcamp ιστοσελίδα τους εδώ. Ο ήχος τους, που εννοείται πατάει σε κλασσικές gothic rock βάσεις με επιρροές από μπάντες όπως οι The House Of Usher (των οποίων Jörg Kleudgen τους είχε βοηθήσει αρχικά στα φωνητικά), Fields Of The Nephilim και The Escape, είναι επικεντρωμένος στη μελωδία ενώ σε σημεία φανερώνει έναν πιο προοδευτικό χαρακτήρα, σαν μια πιο δυναμική εκδοχή των σύγχρονων Anathema. Το σημαντικότερο για μένα είναι ότι δεν βιάζονται να ολοκληρώσουν τα κομμάτια, αλλά τους δίνουν χώρο να αναπνεύσουν, αναδεικνύοντας έτσι τις καλές συνθέσεις τους. Τα "Near Dark", "In the Time" και "Necropolitan Rest" αποτελούν μάλλον τις κορυφαίες στιγμές σε ένα άλμπουμ που δύσκολα υστερεί. Το σίγουρο είναι πάντως, ότι το "Raynham Hall" θα το ακούσει κάποιος, χωρίς να κατευθυνθεί στο επόμενο 80s ή 90s gothic rock κλώνο, όπως συχνά συμβαίνει στο συγκεκριμένο χώρο.
Οι The River Knows σχηματίστηκαν από τον, πρώην κιθαρίστα των Elusive και Theater Of Tragedy, Tommy Olsson και την Priscila Serrano. Το γκρουπ ολοκληρώθηκε με την προσθήκη του αδερφού του κιθαρίστα Tommy, Kenneth Olsson, γνωστός από την θητεία του πίσω από τα τύμπανα στους symphonic metallers Tristania, τον μπασίστα Bjarte Langeland και από ένα ακόμα πρώην μέλος των Theater Of Tragedy, τον κιθαρίστα Frank Claussen. Το αποτέλεσμα είναι εκρηκτικό και αυτό φαίνεται στο πρώτο τους ΕΡ με τίτλο "The Ruins They Become", μιας και αποτελεί μια από τις καλύτερες gothic rock δουλειές τα τελευταία χρόνια, ενώ είχα να ακούσω τόσο κολλητικό κομμάτι όπως το "Oblivion" από την εποχή των Elusive. Ακούστε το παρακάτω:
Αν και έχει περάσει αρκετός καιρός από την κυκλοφορία του "Black", δεν θα μπορούσα να μην γράψω τίποτα για την νέα δισκογραφική δουλειά των Project Pitchfork. Οι Γερμανοί electro gothers είναι από τις λίγες μπάντες στο χώρο με τόσο αξιόλογη και πλούσια δισκογραφική καριέρα, η οποία μετράει 15 άλμπουμ από το 1991. Το 2009 κυκλοφόρησαν έναν από τους καλύτερους τους δίσκους, το "Dream, Tiresias!", με τον οποίο η παρέα του Peter Spilles φαίνεται να σκάλωσε. Το "Continuum Ride" του 2010 έδειχνε να αποτελείται από ότι περίσσεψε από τον προηγούμενο δίσκο, ενώ το "Quantum Mechanics" του 2011, αν και είχε τις στιγμές του, προσπαθούσε υπερβολικά να γίνει το "Dream, Tiresias!" μέρος δεύτερο. Τι άλλαξε στο "Black"; Χωρίς να αποκόπτεται από τα τρία προηγούμενα άλμπουμ (αν και ορισμένες φορές φέρνει στο μυαλό το "Inferno"), με τα γνωστά στοιχεία που ποικίλουν από electropop μέχρι indusrial και aggrotech, απλά ο νέος δίσκος αποτελείται από πολύ καλύτερα κομμάτια. Το ραδιοφωνικό "Rain" σίγουρα έλειπε από τις δυο τελευταίες κυκλοφορίες τους, ενώ τα ebm-ικά "Enchanted Dots of Light και "The Circus" μπορούν άνετα να βρουν θέση στις playlist των ανάλογων club. Είναι γνωστό ότι τους ταιριάζουν οι μεγάλες σε διάρκεια συνθέσεις, μιας και εκεί βρίσκονται οι πιο ενδιαφέρουσες στιγμές του άλμπουμ. Το 6λεπτο synthpop του "Acid Ocean" αποτελεί το καλύτερο κομμάτι του άλμπουμ, με το 8λεπτο εναρκτήριο "Pitch-Black" και το πιο ατμοσφαιρικό επτάλεπτο κλείσιμο του "Nil", να μην υπολείπονται και πολύ. Συνολικά το "Black" είναι ένας καλός δίσκος που δύσκολα θα απογοητεύσει τους φίλους των Project Pitchfork, αλλά λίγο η στασιμότητα που φανερώνει σε σημεία καθώς και η επανάληψη σίγουρα αφαιρεί από το τελικό αποτέλεσμα.
"Home Is Where The Sty Is" θα ονομάζεται το νέο single των Φινλανδών Poisonblack από το επερχόμενο δίσκο τους "Lyijy", ο οποίος έρχεται δυο χρόνια μετά το τελευταίο τους άλμπουμ "Drive". Η έκτη δισκογραφική δουλειά της μπάντας του Ville Laihiala (πρώην Sentenced) αναμένεται να κυκλοφορήσει στις 3 Σεπτεμβρίου. Ακούστε το νέο κομμάτι παρακάτω:
Καιρό είχαμε να ακούσουμε νέα από το ελληνικό ebm/ industrial συγκρότημα των Virgins O.R Pigeons. Το 2007 είχαν κυκλοφορήσει το πολύ ενδιαφέρον ντεμπούτο τους "Place No Reliance", ενώ πέρσι το περιοδικό Side-Line τους ανακήρυξε το καλύτερο νέο συγκρότημα του 2011(!). Η μπάντα επιστρέφει με πιο χορευτική διάθεση και ανανεωμένο look. Το νέο single, με τίτλο "Bleed To Lead" το οποίο θα είναι διαθέσιμο από σήμερα και κυκλοφορεί από την Alfa Matrix, μπορείτε να το ακούσετε παρακάτω:
Το industrial project του Daniel Graves, οι Aesthetic Perfection που πέρασαν πρόσφατα και από τα μέρη μας, είχε στο ενεργητικό του δυο πολύ καλά άλμπουμ, τα "Close to Human" (2005) και "A Violent Emotion" (2008), μέχρι την, προ διετίας, κυκλοφορία του αρκετά αδιάφορου "All Beauty Destroyed". Το "Antibody" αποτελεί το νέο του single, ένα κομμάτι που μάλλον θα ταίριαζε περισσότερο σε διαγωνισμό της eurovision, αν ακόμα και εκεί θα το έβλεπα προς το τέλος. Το θεωρώ απογοητευτικό αποτέλεσμα για ένα σχήμα που είχε αφήσει αρκετές υποσχέσεις, ιδίως με το "A Violent Emotion". Ακόμα και το βίντεο αποτελεί τραγική αντιγραφή Marilyn Manson. Μάλλον έχει στερέψει η έμπνευση. Δείτε το παρακάτω:
Στις 15 Απριλίου του 1984 οι The Sisters of Mercy έδωσαν ένα live στο Club Exit του Σικάγο παίζοντας κάποια από τα μετέπειτα κλασσικά τους κομμάτια. Το 50λεπτο σετ τους, το οποίο μπορείτε να δείτε ολόκληρο παρακάτω χάρη στο Youtube Roy Oh, δείχνει το συγκρότημα σε μεγάλη φόρμα παρουσιάζοντας κομμάτια όπως τα "Heartland", "Walk Away" με διαφορετικούς στίχους, αλλά και την διασκευή τους στο τραγούδι των ΑΒΒΑ "Gimme! Gimme! Gimme!".
Οι Zeromancer βρίσκονται στο προσκήνιο εδώ και 14 χρόνια, έχοντας κυκλοφορήσει κάποια αρκετά επιτυχημένα industrial rock άλμπουμ για πιο "ελαφριά" κατανάλωση. Στο ρεπερτόριό τους έχουν κομμάτια, όπως τα "Doctor Online" και "Need You Like a Drug" από το δεύτερο και καλύτερο δίσκο τους με τίτλο "Eurotrash", ιδανικά για τα playlist νυχτερινών μαγαζιών του χώρου, ενώ όπως είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω παλιότερα, πρόκειται και για μια καλά δουλεμένη live μπάντα. Και εδώ σταματάνε όσα θετικά μπορούσα να σκεφτώ για τους Νορβηγούς, μιας και τα τελευταία χρόνια ακολουθούν φθίνουσα πορεία ακόμα και για το είδος που υπηρετούν, και το νέο τους άλμπουμ απλώς έρχεται να επιβεβαιώσει κάτι τέτοιο. Κομμάτια που να ξεχωρίζουν δεν βρήκα, και το ολίγον από Muse, HIM, Marilyn Manson με βιομηχανικό ποπ περιτύλιγμα εδώ δεν τους βγαίνει. Περισσότερο δεν θα αναφερθώ μιας και η συγκεκριμένη ανάρτηση λειτουργεί μάλλον σαν σήμανση αποφυγής και λιγότερο σαν κριτική. Ίσως δεν άκουσα αρκετά το δίσκο, αλλά και μόνο ότι το κατάφερα δυόμιση φορές(το δεύτερο μισό απλά δεν ακούγεται, ιδίως αν έχεις ακούσει ήδη το πρώτο μισό), το θεωρώ επιτυχία. Με επιείκεια λοιπόν, άριστα...
Οι Mesh συμπληρώνουν φέτος 22 χρόνια ζωής και μέχρι τώρα δεν έχουν κυκλοφορήσει κακό δίσκο. Το μουσικό τους ύφος είχε διαμορφωθεί από πολύ νωρίς και από τότε πορεύτηκαν με πολύ μικρές αποκλίσεις, οπότε το βάρος έπεφτε στα τραγούδια. Η αλήθεια είναι ότι ήμουν για πρώτη φορά επιφυλακτικός με την νέα δισκογραφική δουλειά της μπάντας από το Μπρίστολ, μιας και η προηγούμενη κυκλοφορία τους την θεωρώ την πιο αδύναμη της καριέρας τους χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ήταν αρνητική, αλλά και γιατί το πρώτο single και προπομπός του "Automation Baby" είχε μια πιο "εύκολη" προσέγγιση. Ευτυχώς ο έβδομος δίσκος δεν απογοητεύει, αλλά βρίσκει την μπάντα, όπως πάντα, σε φόρμα χωρίς φυσικά να φτάνει στα επίπεδα ενός "The Point At Which It Falls Apart" (1999) ή ενός "Who Watches Over Me?" (2002). Πάντα τις καλύτερες στιγμές του γκρουπ θεωρούσα τις mid-tempo συνθέσεις τους, κάτι που επαληθεύεται για άλλη μια φορά όπως φαίνεται στο "Taken For Granted". Μου είναι δύσκολο να ξεχωρίσω κάποια κομμάτια, μιας και οι αδύναμες, ή μάλλον λιγότερο αξιόλογες, στιγμές είναι μετρημένες (βλέπε "The Way I Feel", "Never Meet Your Heroes"), σε σύνολο 14 κομμάτια, γεγονός εντυπωσιακό. Αν έπρεπε όμως να διαλέξω κάποια για κάποια συλλογή, μάλλον θα επέλεγα, πέρα από το προαναφερθέν "Taken For Granted", τα "Adjust Your Set" και "You Could Not See This Coming" αλλά και τα πιο χορευτικά "Flawless" και το ομώνυμο. Αν εξαιρέσω τους "Μεγάλους Παλαιούς" του electropop τύπου Depeche Mode, πιστεύω ότι δεν υπάρχει μπάντα στη σκηνή στα επίπεδα των Mesh, και το "Automation Baby" έρχεται να επιβεβαιώσει περίτρανα αυτό. Αν και είμαστε μόλις στα τέλη Μαρτίου, τολμώ να πω ότι δύσκολα θα βρεθεί καλύτερη δουλειά στο χώρο φέτος. Μόνο και μόνο αυτό αρκεί.
Την Παρασκευή, 19 Απριλίου το ελληνικό κοινό υποδέχεται στο Κύτταρο live club τον Peter Heppner. Στο πλαίσια της περιοδείας του “My Heart of Stone”, ο πρώην τραγουδιστής των Wolfsheim, θα εμφανιστεί στο Κύτταρο live Club για άλλη μια αξέχαστη βραδιά για τους Έλληνες fans του, ερμηνεύοντας με την μπάντα του τραγούδια του παρελθόντος από την εποχή των Wolfsheim, αλλά και τις πρόσφατες επιτυχίες από τις προσωπικές του δουλειές και συνεργασίες, όπως αυτές με τον Schiller.
Δυο χρόνια μετά, και πιο συγκεκριμένα τον Σεπτέμβριο, θα κυκλοφορήσει ο διάδοχος του "Modern Ruin" των Covenant με τίτλο "Leaving Babylon". Ο νέος δίσκος, ο οποίος θα κυκλοφορήσει από την Dependent Records, θα περιέχει ξαναδουλεμένες ιδέες από την εποχή του "Northern Light", αλλά και εντελώς καινούριο υλικό. Έως τότε όμως...:
Μία από τις πιο εκρηκτικές και ποιοτικές ταυτόχρονα μπάντες της ευρύτερης σκηνής του Industrial/Harsh Electro, οι Aesthetic Perfection από το Los Angeles,θα παίξουν ζωντανά στο Second Skin Club, την Παρασκευή 29 Μαρτίου! Τα Spookshow events του Γιώργου Φακίνου, ήταν μάλιστα αυτά που έφεραν τους Aesthetic Perfection του Daniel Graves, για την πρώτη τους εμφάνιση στην Αθήνα, τον Ιούνιο του 2006, στο club Underworld (μαζί με την Unter Null) λίγο καιρό αφού είχε κυκλοφορήσει το 1ο άλμπουμ τους "Close To Human" . Δύο εκπληκτικά άλμπουμς μετα ( "A Violent Emotion" το 2008 και το "All Beauty Destroyed" το 2011) και οι Aesthetic Perfection, καλύτεροι από ποτέ, επιτρέφουν στην Αθήνα για να αποδείξουν γιατί δικαιολογημένα θεωρούνται μέσα στα Top 5 συγκροτήματα της σκηνής... Με επιρροές και έξω από τα γνωστά κλισέ, έχουν τον τρόπο τους να τις ενσωματώνουν στις συνθέσεις τους και το αποτέλεσμα; Μοναδικο. Πριν και μετά τη συναυλία, dj sets από τον Γιώργο Φακίνο + guest.
Η φετινή χρονιά, από δισκογραφικής πλευράς, δεν έχει μεγάλες διαφορές σε σχέση με καθεμιά από τις προηγούμενες χρονιές, με κάποιες σκόρπιες αξιόλογες δουλειές από παρακμάζουσα είδη, και τα "μεγάλα" ονόματα της σκηνής να απογοητεύουν για άλλη μια φορά. Θα συμφωνήσω με τον hocico0777 ως προς την ποιότητα των άλμπουμ, αλλά θεωρώ ότι αυτή η κατάσταση, ιδίως για τον electro/ industrial χώρο, έχει ξεκινήσει εδώ και μια δεκαετία, με το είδος να εμπορευματοποιείται και να αναλίσκεται σε ποπ κυκλοφορίες με βιομηχανικό περιτύλιγμα για ένα πιο "mainstream" κοινό. Αλλά επειδή πρέπει να αφήσω τίποτα για να γράψω και του χρόνου, μιας και δεν "γυρίζει" η κατάσταση, παρακάτω παρουσιάζω τους δίσκους που μου τράβηξαν την προσοχή φέτος.
Τα 10 + 1 καλύτερα άλμπουμ του 2012:
No.1 Paradise Lost - Tragic Idol : Μετά από συμπαθητικό "In Requiem" και το αδιάφορο "Faith Divides Us – Death Unites Us", ίσως η χειρότερη στιγμή της καριέρας τους για μένα, οι Βρετανοί επανέρχονται με ένα κλασσικό άλμπουμ γεμάτο κομματάρες από την αρχή έως το τέλος.
No.2 Angels Of Liberty – Pinnacle Of The Draco : Πολύ αξιόλογο ντεμπούτο από τους Άγγλους goth-rockers, από αυτά που κυκλοφορούν σπάνια πλέον (με το προηγούμενο να είναι των Pretentious Moi)
No.3 Legend - Fearless : Πρώην μέλη των Minus, μας παρουσιάζουν πολύ πετυχημένα την οπτική τους πάνω στο dark electro χώρο.
No.4 Horror Vacui - In Darkness You´ll Feel Alright : Μια κυκλοφορία που δανείζεται στοιχεία από το death και gothic rock, τόσο θεατρικό που το καθιστά ιδανικό soundtrack για παλιές ή και cult ταινίες τρόμου.
No.5 In Strict Confidence – Utopia : Η μπάντα ξεφεύγει λίγο από το στυλ που την έχουμε συνηθίσει και κυκλοφορεί ένα ποπ άλμπουμ, και δεν το λέω για κακό, με πολλές αξιόλογες στιγμές.
No.6 Escape With Romeo - Samsara : Μπορεί η μπάντα να μην θυμίζει σε τίποτα ξεκίνημα της, αλλά παραδίδει ένα ωραίο synthpop δίσκο με πολλά δάνεια από άλλες σκηνές, όπως αυτήν της shoegaze.
No.7 The Beauty Of Gemina – Iscariot Blues : Οι Σουηδοί στον τέταρτο δίσκο τους ανοίγουν λίγο περισσότερο τους μουσικούς τους ορίζοντες και κυκλοφορούν ίσως τον καλύτερο τους δίσκο.
No.8 Sinine - Dreams Come True : O Εσθονός Mauno Meesit, αφήνει στις άκρες τους πιο κιθαριστικούς πειραματισμούς του, και μας παραδίδει ένα υπέροχο electropop δίσκο.
No.9 Dead When I Found Her - Rag Doll Blues : Μια πλούσια μουσικά δουλειά, που σίγουρα όμως λειτουργεί και στα industrial dancefloors.
No.10 Brotherhood – Turn The Gold To Chrome : Άλλο ένα φετινό goth rock ντεμπούτο, για το οποίο μπορείτε να διαβάσετε την άποψή μου εδώ.
No.- Blut Aus Nord - 777 – Cosmosophy : Οι Γάλλοι ξεφεύγουν από τα στενά black metal όρια, και προσφέρουν ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα που ακούγεται ίσως αποκλειστικά ως σύνολο.
Καλύτερος ελληνικός δίσκος για το 2012:
Come with Reverse - S/T
Οι Θεσσαλονικείς παρουσίασαν ένα gothic rock διαμαντάκι, που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τις κυκλοφορίες του εξωτερικού.
Τα καλύτερα κομμάτια του 2012:
Νο. 1 Legend - Sister
Νο. 2 Angels Of Liberty – Starsailors
Νο. 3 Paradise Lost - Fear of Impending Hell
Νο. 4 Assemblage 23 – The Noise Inside My Head
Νο. 5 Terminal Gods – Lessons In Fire
Νο. 6 Escape With Romeo – Everyone Against Everyone
Νο. 7 Emilie Autumn - If I Burn
Νο. 8 Les Fleurs du Mal - Knife In My Back
Νο. 9 Horror Vacui - Yersinia
Νο. 10 Sinine feat. Sandra Nurmsalu - Sel Teel
Μεγαλύτερες απογοητεύσεις για το 2012:
No. 1 The Crüxshadows - As the Dark against My Halo : Απλά ο χειρότερος της καριέρας τους. Διαβάστε την δισκοκριτική του hocico0777 εδώ.
No.2 Diary Of Dreams - The Anatomy Of Silence : Δεν είναι κακό να θέλουν να πουλήσουν, αλλά πρέπει να υπάρχει και ένα όριο ή μάλλον καλύτερο κριτήριο. Δεν το λέω για την κίνηση αλλά για το αποτέλεσμα, μιας και ανάλογο εγχείρημα έχουν πραγματοποιήσει και άλλοι, όπως οι Deine Lakaien, με πολύ καλύτερα αποτελέσματα.
Νο. 3 Hocico - El Ultimo Minuto : Το τέλος του κόσμου δεν ήρθε, όπως και τίποτα διαφορετικό από τους Hocico. Μια από τα ίδια.
Ακόμη μια χρονιά πέρασε και ακόμη μια φορά τη σκαπουλάραμε, αν και είμαι σίγουρος ότι
υπήρχε υπολογιστικό λάθος κατά την αποκωδικοποίηση του ημερολογίου των Μαγια. Αυτά παθαίνει κανείς βέβαια, όταν δεν ρωτάει τον ειδικό. Μουσικά τώρα, μαζί με την κρίση που μαστίζει (γιατί περί μάστιγας πρόκειται) τη χώρα μας, κρίση υπάρχει και στο χώρο που ασχολείται το συγκεκριμένο ιστολόγιο. Κι εξηγούμαι. Ενώ σε σχέση με το 2011 μάλλον υπήρξαν περισσότερες κυκλοφορίες όπως και δραστηριότητα (ανακοινώσεις,επανενώσεις κλπ), η ποιότητα υπολείπεται της ποσότητας. Μεγάλα συγκροτήματα του χώρου αναλίσκονται σε αναμασήματα του παρελθόντος, χωρίς να υπάρχουν καθόλου "φρέσκες" ιδέες ή αν το θέλετε πολύ απλά δεν γράφουν καλά κομμάτια πλέον. Επανακυκλοφορίες,συλλογές και κυκλοφορίες με remix ή singles με αφήνουν ασυγκίνητο τελείως. Επίσης παρατήρησα σχήματα να έχουν εισάγει στοιχεία dubstep στα κομμάτια τους, ανεπιτυχώς κατά την άποψή μου. Ακόμη χειρότερα, κάποιοι πραγματοποίησαν στροφή 180 μοιρών (ολοκληρωτική αλλαγή μουσικού ύφους), το οποίο κατά την άποψή μου είναι τελείως άκυρο με την έννοια ότι όταν είσαι σε ένα χώρο κάποιο χρονικό διάστημα και αλλάζεις μουσικό στυλ δεν έχεις καμιά ελπίδα να ανταγωνιστείς ήδη καταξιωμένα σχήματα που παίζουν και καλύτερα, κι έχουν βγάλει καλύτερες δουλειές από εσένα. Βέβαια η μουσική ως μορφή τέχνης δεν υπόκειται σε περιορισμούς, αλλά σχεδόν πάντοτε πίσω από τέτοιες ενέργειες υπάρχουν και εμπορικοί λόγοι. Κλείνοντας θα ήθελα απλά να αναφέρω κάποιες δουλειές που μου άρεσαν την περασμένη (πλέον) χρονιά και κάποια κομμάτια που ξεχώρισα από το ευρύτερο μουσικό φάσμα.Εύχομαι καλή χρονιά σε όλους.
Τα καλύτερα άλμπουμ του 2012:
No. 1 : Gojira - L'Enfant Sauvage
No. 2 : Hocico - El Ultimo Minuto
No. 3 : Prong - Carved Into stone
No. 4 : Deftones - Koi No Yokan
No. 5 : Trust - Trst
No. 6 : Dead When I Found Her - Rag Doll Blues
No. 7 : Assemblage 23 - Bruises
No. 8 : Decoded Feedback - Diskonnekt
No. 9 : Enter And Fall - Push Enter And Fall Down
No. 10 : Fear Factory - The Industrialist
Τα καλύτερα κομμάτια του 2012:
1. Gojira - Liquid Fire
2. Deftones - Tempest
3. Prong - Put Myself To Sleep
4. Mortiis - Geisterkrank
5. Enter And Fall - Pay Your Dues (original by Polaroid Kiss)
Η αθηναϊκή dark wave/post punk σκηνή ενώνει τις δυνάμεις της την Παρασκεύη 18 Ιανουαρίου, σε ένα μοναδικό live στο PassPort-Χώρος Πολιτισμού στον Πειραιά. Στην σκηνή θα εμφανιστούν οι Split Image, ένα ιστορικό new wave/dark wave σχήμα, που συνεχίζει να δίνει μοναδικά live έχοντας πρόσφατη την κυκλοφορία τους, «Exposure» που κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 2012. Μαζί τους οι Past Perfect ένα ακόμη ιστορικό dark wave σχήμα ενώ την βραδιά θα ανοίξουν οι Envy Never Dies με τα φρέσκα στοιχεία που εισάγουν στη σημερινή post punk σκηνή.
Το μακρινό 1990 ο Andrew Eldritch είχε παραχωρήσει μια συνέντευξη στον Dave Kendall, για την εκπομπή του MTV "120 Minutes". Στην συνέντευξη αυτή ο τραγουδιστής των The Sisters Of Mercy μιλάει για το τελευταίο άλμπουμ της μπάντας "Vision Thing", τον Bush (τον πατέρα προφανώς), και πολλά άλλα. Δείτε την παρακάτω:
Την ίδια χρονιά και στην ίδια εκπομπή ο πρώην τραγουδιστής των Bauhaus, Peter Murphy, έδωσε μια συνέντευξη όπου μιλάει για το κλασσικό πλέον, και ίσως καλύτερο δίσκο της προσωπικής του καριέρας "Deep". Τσεκάρετέ το:
