Live Review: Paradise Lost @ Piraeus 117, Αθήνα, Σάββατο 22 Δεκεμβρίου 2018

Η αλήθεια είναι ότι δεν γράφω συχνά στο συγκεκριμένο blog, αλλά η επίσκεψη των Paradise Lost είναι πάντα η καλύτερη αφορμή. Έχουν περάσει τρία χρόνια (και ένας μήνας για την ακρίβεια) από τη τελευταία εμφάνιση των Βρετανών σε κλειστό χώρο στα μέρη μας. Είχε μεσολαβήσει μια συμμετοχή στο Rockwave του 2017 αλλά ήταν λίγο πριν παρουσιάσουν τη τελευταία τους δουλειά. Οι Paradise Lost είναι αναμφίβολα το συγκρότημα που έχω παρακολουθήσει ζωντανά περισσότερες φορές στην ζωή μου, οπότε το μεγαλύτερο ενδιαφέρον για μένα ήταν τα νέα τους κομμάτια. 

Άλλωστε το "Medusa" είναι μια από τις "βαριές" στιγμές τους των τελευταίων χρόνων, με τα φωνητικά του Nick Holmes να θυμίζουν άλλες εποχές. Φυσικά έχω διαβάσει ότι στα live του με το death metal σχήμα του, τους Bloodbath, αντεπέξερχεται πλήρως και πράγματι και στη συναυλία του εδώ, ήταν για άλλη μια φορά εξαιρετικός. Πέρα όμως από μια δυνατή δουλειά, το "Medusa" είναι ένας φανταστικός δίσκος και ένας από τους καλύτερους της πρόσφατης περιόδου τους. Από αυτό παρουσίασαν τα "From the Gallows", "Medusa", "The Longest Winter" και φυσικά το "Blood and Chaos". Για αυτά και μόνο άξιζε η συναυλία για μένα, όπως και για το ότι είχα την ευκαιρία να ακούσω ζωντανά ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια, τουλάχιστον, της τελευταίας δεκαετίας τους, το "Tragic Idol". Συνολικά όμως ήταν άλλη μια αξιοπρεπέστατη εμφάνιση των Lost (αν και άκουσα πολλά παράπονα για τον ήχο), με ένα κλασσικό σετλιστ που θα άφησε τους περισσότερους ικανοποιημένους, ενώ δεν έλειψαν και κάποιες εκπλήξεις. Όσες φορές και να έρθουν μάλλον θα είμαι εκεί...

Setlist:

1. Enchantment

2. From the Gallows

3. Tragic Idol

4. Blood and Chaos

5. Forever Failure

6. Requiem

7. Medusa

8. Erased

9. Shadowkings

10. As I Die

11. Beneath Broken Earth

12. Embers Fire

Encore:

13. No Hope in Sight

14. The Longest Winter

15. Faith Divides Us - Death Unites Us

16. Say Just Words

Live Review: Paradise Lost @ Fuzz Club, Αθήνα, Κυριακή 22 Νοέμβριου 2015

Αυτή τη κριτική την "χρώσταγα" εδώ και λίγο καιρό. Οι Paradise Lost μας επισκέφτηκαν στα πλαίσια προώθησης του πολύ καλού νέου άλμπουμ τους "The Plague Within". Έχοντας καιρό να βρεθώ σε συναυλία τους ήταν η κατάλληλη ευκαιρία να ξαναδώ μια από τις αγαπημένες μου μπάντες. Οι Βρετανοί έχουν φανατικούς οπαδούς στην χώρα μας που το απέδειξαν γεμίζοντας σε μεγάλο ποσοστό τον συναυλιακό χώρο, αφού το live τους μάλλον είναι στανταράκι στα μέρη μας. 

Η αρχή έγινε με το "No Hope In Sight" από το "The Plague Within", κομμάτι που αποδεικνύεται ιδανικό για έναρξη άλμπουμ και συναυλίας. Συνολικά έπαιξαν κάτι λιγότερο από μιάμιση ώρα, μέσα στην οποία παρουσίασαν επτά κομμάτια από τον φετινό δίσκο (όπως θεωρώ ότι οφείλει να κάνει κάθε μπάντα με φρέσκια δουλειά που σέβεται τον εαυτό της). Τα περισσότερα πήρα μια νέα, άγρια ομορφιά live (θα ξεχώριζα τα "Terminal", "Victim Of The Past" και "An Eternity Of Lies"), κάτι που πάντα αποτελεί το καλύτερο κριτήριο για καινούριο υλικό. Από εκεί και πέρα ο αναμενόμενος χαμός έγινε στα "Widow" και "Enchantment", ενώ έκαναν ένα μικρό αλλά όχι πολύ επιτυχημένο πέρασμα από την υπόλοιπη δισκογραφία τους, μιας για παράδειγμα και μου φαίνεται περίεργο να ακούω δυο κομμάτια από το "In Requiem" και ένα από τα "Gothic", Icon" και "One Second". Ακόμα πιο άσχημα μου χτύπησε που δεν υπήρχε ούτε ένα κομμάτι από το εξαιρετικό "Tragic Idol" (που είναι ο ακριβώς προηγούμενος δίσκος τους), δουλειά που θεωρώ όχι μόνο την κορυφαία του 2012, αλλά και την καλύτερή τους εδώ και μια δεκαετία και το ομώνυμο άλμπουμ τους του 2005. 

Αυτά φυσικά δεν μπορούν να χαλάσουν μια εμφάνιση των Paradise Lost, που σίγουρα δεν ήταν καλύτερη τους - τουλάχιστον από τις φορές που τους έχω δει στην Ελλάδα, αλλά πάντα καταφέρνουν να αποτελούν εγγύηση για μια άκρως απολαυστική συναυλιακή εμπειρία. Ο Nick Holmes ήταν σε μεγάλα κέφια, ενώ η καλύτερη ατάκα του ήταν όταν μετά το "Beneath Broken Earth" χαρακτήρισε το κομμάτι downιάρικο δηλώνοντας ότι ακολουθεί κάτι πιο ευχάριστο - το "As I Die". Τελείωσαν με δυο encore, με τα "Say Just Words" και "The Last Time" να κλείνουν αποθεωτικά το live. 

Live Review: Solar Fake @ Death Disco, Αθήνα, Σάββατο 2 Μαΐου 2015

Το συγκεκριμένο άρθρο για την συναυλία των Solar Fake στην Αθήνα, είναι ένα live review που το "χρωστούσα" εδώ και λίγο καιρό. Φυσικά δεν θα ήταν δυνατό να μην γράψω για τον τραγουδιστή των αγαπημένων μου Dreadful Shadows, και μια από τις κορυφαίες goth φωνές τουλάχιστον από τα 90s και μετά, έστω και αν μας επισκέφτηκε με το ηλεκτρονικό σχήμα του. Οι Solar Fake έχουν παρουσιάσει τρεις δίσκους και ένα EP, που μπορεί να μην έχουν προσθέσει κάτι παραπάνω στο γνωστό electro/ ebm/ industrial χώρο, αλλά σίγουρα αποτελούν έναν από τους πιο αξιόλογους εκπροσώπους της σκηνής αυτής. Στην Αθήνα παρουσίασαν τα καλύτερα κομμάτια από την δισκογραφία τους, αλλά και ένα καινούριο τραγούδι με τίτλο "Under Control". Μάλιστα δεν αρκέστηκαν στα δικά τους, αφού ενσωμάτωσαν στο σετ τους δυο διασκευές, μια με πιο χαβαλετζίδικη διάθεση στο "One Step Closer" των Linkin Park και άλλη μια εξαιρετική στο "Such A Shame" των Talk Talk. Για τις φωνητικές επιδόσεις του Sven Friedrich δεν χρειάζεται να γίνει ούτε λόγος, και ίσως δεν είμαι και ο πιο αντικειμενικός. Το σίγουρο είναι πάντως, ότι έχοντας δει ζωντανά και τους Zeraphine - το gothic rock/ pop συγκρότημα που δημιούργησε μετά τους Dreadful Shadows μπορώ να πω ότι δεν χρειάστηκε καν να χρησιμοποιήσει όλο το εύρος του. Τέτοιες συναυλίες, με τα περισσότερα μέρη προηχογραφημένα, δεν παρουσιάζουν μεγάλες διαφορές, αλλά ο Friedrich παρέα με τον υπερκινητικό Andre Feller κατάφεραν να μας διασκεδάσουν με το παραπάνω για περίπου μιάμιση ώρα. Ελπίζω απλώς κάποια στιγμή να δω και τους Dreadful Shadows σε κάποια από τις reunion συναυλίες που δίνουν πλέον αρκετά αραιά. Την βραδιά άνοιξαν οι Ιταλοί Star Crusaders που με το ιδιαίτερα τυποποιημένο χορευτικό electropop τους δεν προσέφεραν τίποτα παραπάνω από μια σχετικά ευχάριστη εισαγωγή για τους Solar Fake.

Solar Fake setlist:

01. I Hate You More Than My Life 

02. No Apologies 

03. Here I Stand 

04. (You Think You're) Radical 

05. Under Control 

06. More Than This 

07. Reset To Default 

08. Parasites 

09. Where Are You 

10. Pain Goes By 

11. My Spaces 

12. One Step Closer (Linkin Park cover)

13. The Pages 

14. Under The Skies 

15. Why Did I Raise The Fire 

Encore:

16. Such A Shame (Talk Talk cover)

17. Your Hell Is here 

Live Review: Malaise w/ Come With Reverse @ Death Disco, Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2014

Μπορεί να μην γράφω πολύ συχνά εδώ, αλλά το live των Malaise ήταν μια πολύ καλή αφορμή για λίγα λόγια , έστω και λίγο καθυστερημένα, για τη συγκεκριμένη συναυλία. Οι Σουηδοί παρουσίασαν κάποια πολύ καλά gothic rock albums στα 90s και δίκαια θεωρούνται ένα από τα πιο αξιόλογα γκρουπ εκείνης της περιόδου. Την συναυλία άνοιξαν οι Θεσσαλονικείς Come with Reverse, που κινούνται στον ίδιο χώρο. Το ομώνυμο ντεμπούτο τους ήταν για μένα το κορυφαίο ελληνικό goth άλμπουμ του 2012. Ζωντανά ήταν ακόμα πιο εντυπωσιακοί και βασιζόμενοι στα πολύ ζεστά φωνητικά τους, παρουσίασαν ένα 45λεπτο σετ από κομμάτια του πρώτου τους δίσκου, νέα κομμάτια, αλλά και δυο διασκευές σε Nefilim και Frank Sinatra. Μάλιστα, όπως μας πληροφόρησαν το δεύτερο άλμπουμ τους θα κυκλοφορήσει το 2015 και με τέτοιες εμφανίσεις μόνο ανυπομονησία μπορούν να με γεμίσουν. 

Οι Malaise ήταν πάντα ένα από τα gothic rock συγκροτήματα που ήθελα να δω, αλλά μετά από τέτοια δισκογραφική αποχή (η οποία δεν γνωρίζω an συνοδεύονταν και από συναυλιακή) δεν ήξερα τι να περιμένω. H αρχή γίνεται με το "Bitter Waters" βάζοντας μας αμέσως στο κλίμα, και ήταν κομμάτια σαν αυτό και τα "Wait For The Ghost" και Separation", που αποτέλεσαν τις καλύτερες στιγμές της συναυλίας. Δυστυχώς επέλεξαν να παίξουν μόνο δυο κομμάτια από το εξαιρετικό "A World Of Broken Images" (έλειψε και το αγαπημένο μου της μπάντας "Another Day"). Συνολικά, ήταν ένα live που το ευχαριστήθηκα κυρίως επειδή μου έβγαλε νοσταλγία για την εποχή που πρωτοάκουσα αυτά τα κομμάτια, μιας και η ψιλοαδιάφορη, σε ένα μεγάλο μέρος, συναυλιακή εμπειρία δεν μπόρεσε να μου δώσει κάποια νέα δυναμική σε αυτά. Το σίγουρο πάντως είναι ότι κρατάω την πολύ καλή εμφάνιση των δικών μας Come With Reverse.

Malaise tracklist:
01. Bitter Waters
02. In Your Dreams
03. Walking Through The Wonderland
04. Paradox
05. Something Else
06. Separation
07. Gods Of War
08. No Confusion
09. Wait For The Ghost
10. Hollow Dream
11. We are Colliders
12. Assimilate (Skinny Puppy cover)

Live Review: Esben And The Witch @ Oslo Hackney, Λονδίνο 04.09.2014

Ανταπόκριση-Κείμενο:  Σπύρος Καρνέζης

Δευτεριάτικο βράδυ στο Oslo, μια όμορφη μπυραρία κάπου στο Hackney (πάλι Λονδίνο) με έναν αξιοπρεπέστατο συναυλιακό χώρο στον πρώτο όροφο. Παρέλαση κυριλέ, πανκ, ροκαμπίλι χίπστερ τίγκα στα τατού, με το ένα μανίκι παίρνεις το άλλο δώρο αλλά από μόδιστρους με φινέτσα της υψηλής ραπτικής. Τέσπα μετά από ένα μακρύ περίμενε, με κάποιους από αυτούς τους παραπάνω και επί σκηνής να βαράνε αλύπητα την αισθητική μου και την ποπ πανκ κουλτούρα μου παρουσιάζοντας μια μίξη emo και screamo χωρίς καμία έμπνευση ή ψυχή, ανέβηκαν πάνω οι Esben And The Witch.

Η ζωή μου άρχισε ξανά να αποκτά νόημα. Φωνάρα η τύπισσα (μου έφερνε λίγο σε PJ Harvey) και ένιωσα πάλι ένα γλυκό μείγμα από nineties γυναικεία αγριάδα και κοπάνημα συνδυασμένο με μια ποικιλία από punk, nu-metal και ήσυχα ταξιδιάρικα κιθαριστικά διαλείμματα, που ολοκληρώθηκαν με λίγη τρομπέτα σε άμπιεντ φάση. Για μένα το αποτέλεσμα έφερνε σε Guano Apes ή Senser με συχνά πυκνά στοιχεία Tool μπλεγμένα με χίλια δυο άλλα πράγματα. Δεν τρελάθηκα με καμία μελωδία αλλά το ταξίδι ήταν όμορφο, παρόλο που το βρετανικό κοινό βρίσκονταν εν' υπνώσει, εκτός από ένα τύπο μπροστά μπροστά με μπλούζα Rammstein που έσπαγε την μονοτονία.

Live Review: Terminal Gods w/ Dressmaker @ Buffalo Bar, Λονδίνο, 25 Ιουλίου 2014

Ανταπόκριση - Κείμενο: Σπύρος Καρνέζης

Αναμένοντας να δω άλλη μια νερόβραστη στυλιζαρισμένη μοδάτη emo αδιαφορία, που θυμίζει κάτι σε χιλιοπαιγμένο Goth /Postpunk /New wave, ή όπως αλλιώς επιθυμεί να το αποκαλέσει ο καθένας, ήρθα απέναντι σε μια μούλτι κούλτι παρέα με καταγωγές από Ισπανία, Γαλλία, Αμερική και Μ. Βρετανία και έδρα το ανατολικό Λονδίνο, που ξεκίνησε να πειραματίζεται την άνοιξη του 13. 

Οι Dressmaker ισχυρίζονται πως η κόλλα που τους ένωσε ήταν το "Psychocandy" από The Jesus & Mary Chain. Απλοί λιτοί και απέριττοι πάνκηδες με μια ποικιλία από ψυχεδέλεια, Punk και Goth. Δεμένος και πλούσιος ήχος, όμορφη χροιά και δυνατές κραυγές από ένα τραγουδιστή, που βγαίνει και γίνεται ένα με το κοινό, που χορεύει και νιώθει. Πάρα πολύ καλές μελωδίες, πανέμορφες κιθάρες, εκπληκτικά και δυνατά ντραμς, παραμόρφωση με την σέσουλα και ένα αποτέλεσμα αυθεντικό και legit που μοιάζει να βγήκε όταν αυτές οι μουσικές σκηνές ξεκινούσαν. 

Λοιπόν το μόνο που μπορώ να πω για τους Terminal Gods είναι ότι άκουσα ευχάριστες μελωδίες Brit Pop από κάτι τυπάκια χίπστερ απολύτως ταυτισμένα με την μόδα της εποχής, που ονειρεύονται υποθέτω πως υποβόσκει κάποια μελαγχολική διάθεση κρυμμένη πίσω από τις τρυφερές wanna be Goth φωνούλες τους (όπως και πολλοί άλλοι συνάδελφοι τους). Άλλη φορά δεν ξαναψωνίζω από το Camden. Μαύρη η μέρα, που άφησα τον Βερόπουλο..Πάντως ο ήχος και οι μελωδίες /εκτελέσεις αξιοπρεπείς οπότε αν δεν σας βγάζουν στα ανεβασμένα βιντεάκια τους, πως θέλουν πολλά χαστούκια για να βγάλουν πραγματικό πόνο και πάθος, προτιμήστε τους.

Live Review: Diary Of Dreams with Diorama @ Κύτταρο Live, Αθήνα 10 Μαρτίου 2012

Οι Diary Of Dreams μας έχουν επισκεφτεί αρκετές φορές. Δυστυχώς για διάφορους λόγους δεν είχα την ευκαιρία να τους δω (ακόμα και όταν είχαν εμφανιστεί στην διπλανή πόλη της Λάρισας) και αυτή την φορά δεν θα την άφηνα να πάει χαμένη. Αλλά ας πάρω τα πράγματα από την αρχή. Φτάνοντας στο Κύτταρο έμαθα ότι πριν τους Diorama υπήρχε άλλο ένα support, ο Κοργιαλάς! Ναι καλά διαβάσετε ο Κοργιαλάς. Θα ήθελα να ήξερα ποιος είχε την φαεινή ιδέα και έβαλε αυτόν τον "καλλιτέχνη" σε τέτοια συναυλία. Τέτοιες κινήσεις δίνουν τροφή σε διάφορους κακοπροαίρετους που ακούν και καλά μόνο "σωστή" μουσική να κακολογήσουν ένα μουσικό ιδίωμα(και έχω γνωρίσει αρκετούς τέτοιους). Πάλι καλά που τον έχασα. Τους Diorama είναι η δεύτερη φορά που τους βλέπω και αυτό που έχω να πώ είναι ότι πάντα δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό. Για support έμειναν στη σκηνή αρκετή ώρα, παίζοντας όλα τα "χιτάκια" τους και ζεσταίνοντας ιδανικά τον κόσμο για τους Diary Of Dreams. Έκλεισαν με πιο άλλο από το "Her Liquid Arms".

Οι Γερμανοί από Ντίσελντορφ βγήκαν στη σκηνή περίπου στις 11:15, με το "The Wedding" και έδωσαν ένα απίστευτο live για άσους βρέθηκαν στο Κύτταρο. Ευτυχώς δεν επικεντρώθηκαν στο τελευταίο δίσκο (ο οποίος δεν μου είπε και πολλά πράγματα) αλλά επέλεξαν κομμάτια που κάλυπταν όλο το φάσμα της καριέρας τους παίζοντας ακόμα και το πρώτο τους κομμάτι "False Affection, False Creation". Γεμάτοι ενέργεια, δεν πτοήθηκαν ούτε όταν χάθηκε ο ήχος στο "Amok" από τεχνικά προβλήματα, με το κοινό όμως να αναπληρώνει και να τραγουδάει το κομμάτι. Προς το τέλος της εμφάνισής τους ανέβηκε στην σκηνή και ο τραγουδιστής των Diorama, Torben Wendt, τραγουδώντας μαζί με τον Adrian Hates με αποκορύφωμα το "Butterfly Dance". Μετά από περίπου δυο ώρες μας άφησαν έχοντας δώσει μια συναυλία αντάξια του ονόματός τους.

Diorama - Her Liquid Arms Live In Athens:


Diary Of Dreams - The Wedding Live In Athens: