Αlbum Review: Moonspell - Extinct (Napalm Records)

hocico0777:

Αρχικά θα ήθελα να διευκρινίσω ότι η κριτική που ακολουθεί γράφτηκε υπό την μηνυτήρια απειλή του POEt μέσω γνωστού Έλληνα δικηγόρου ο οποίος έχει καταθέσει υπέρ της αθωότητας προέδρου μεγάλης ομάδας ποδοσφαίρου. Πράγμα που ήθελα να αποφύγω για δύο λόγους: πρώτον, μουσικά είμαι στα πάνω μου με αυτά που έχω ακούσει μέχρι τώρα και δεύτερον δεν ήθελα να γράψω κάτι κακό για την πολύ συμπαθητική μπάντα από την Πορτογαλία. Πραγματικά οι Moonspell πρέπει να είναι από τις λίγες μπάντες που ακούγονται από οπαδούς σχεδόν όλων των κατηγοριών του σκληρού ήχου. Δυστυχώς όμως το περιεχόμενο του "Extinct" δε μου αφήνει πολλά περιθώρια. Το άλμπουμ ξεκινάει με το "Breathe (Until We Are No More)" το οποίο καταφέρνει μόλις σε ένα λεπτό από συμφωνικό να γίνει blast και μετά gothic. Ακριβώς το ίδιο πράγμα συμβαίνει και στο επόμενο κομμάτι το "Extinct" για το οποίο γυρίζανε και video clip και είναι ένα από τα πιο κακόγουστα μουσικά βίντεο που έχω δει. Στο "Medusalem" o Fernado αποδίδει φόρο τιμής (παραπάνω από 26% που του αναλογεί) στον Andrew Eldtritch των Sisters Of Mercy. Gothic rock επίσης είναι και το "Τhe Last of Us" (και "Last of Them" που υπάρχει στην ειδική έκδοση του άλμπουμ). To "Domina" είναι μπαλάντα που το σόλο της κιθάρας χαλάει οποιαδήποτε ατμόσφαιρα (λέμε τώρα) προσπαθεί να χτίσει το υπόλοιπο κομμάτι. Εξίσου μέτρια μπαλάντα αποτελεί το "The Future Is Dark" που τη μετριότητας της καταφέρει να διαταράξει το άθλιο ρεφρέν. Για το "La Baphomette" δεν έχω σχόλια καν. Ο δίσκος κλείνει με το "The Past Is Darker" που είναι το ιδανικό τελείωμα για ένα κάκιστο δίσκο. Επειδή όμως υπάρχουν πολλά πράγματα που εμείς οι απλοί ακροατές δεν γνωρίζουμε διατηρώ επιφυλάξεις ως προς την μουσική εντιμότητα αυτής της κυκλοφορίας. Δεν ξέρω δηλαδή αν δέχθηκαν κάποια πίεση από την δισκογραφική τους ή τον μάνατζερ για να βγει ο δίσκος έτσι. Πραγματικά είναι άλμπουμ χωρίς συνοχή, ταυτότητα (σαν να μην ξέρουν τι θέλουν να παίξουν) και κυριολεκτικά σε σε σημεία είναι αυτό που λέμε ¨ότι να ΄ναι¨. Ακόμη και οι πιο μέτριες δουλειές τους φαντάζουν δισκάρες σε αυτό το χάλι. Κι όσοι αρέσκονται σε νούμερα το άλμπουμ παίρνει άριστα τρία (αφού κι εμείς τα τρία τους πήραμε ακούγοντάς το).

Βαθμολογία: 3 / 10

Δεύτερη Άποψη - POEt:

Οι Moonspell έφτασαν αισίως στο ενδέκατο άλμπουμ τους και αν κάτι χαρακτηρίζει τη δισκογραφική τους καριέρα είναι ότι ποτέ δεν φοβήθηκαν να πειραματιστούν και να διαφοροποιήσουν τον ήχο τους. Φυσικά δεν εννοώ ότι έπαιξαν και ψυχεδέλεια ή jazz, αλλά πέρασαν από αρκετά στάδια του σκοτεινού ακραίου ήχου. Προσωπικά ίσως δεν είμαι το πιο τυπικό δείγμα φίλου της μπάντας, μιας και όσο και να έχω λιώσει τα "Wolfheart" και "Irreligious", κορυφαίο δίσκο των Moonspell θεωρώ το "Sin/Pecado". Το σχήμα πάντα ήξερε πως να προκαλέσει το metal κοινό του, είτε με το goth "Sin/Pecado", είτε με το πιο ηλεκτρονικό "The Butterfly Effect", το οποίο επίσης μου φάνηκε εξαιρετικό. Εννοείται κάποιες απόπειρές τους δεν ήταν πάντα επιτυχημένες όπως με το "Darkness and Hope" που προσπάθησαν μάλλον να πιαστούν από το HIM κύμα της συγκεκριμένης περιόδου. Η πιο metal συνέχεια έβαλε κάπως τα πράγματα στην θέση τους. Το νέο τους άλμπουμ με τίτλο "Extinct" όπως φαίνεται μάλλον θα διχάσει τους πιο σκληροπυρηνικούς φίλους τους. Από την άλλη αυτό είναι πάντα ένα κριτήριο για μια καλή δουλειά.
Οι Moonspell εδώ συγκεντρώνουν τα καλύτερα στοιχεία της καριέρας τους σε ένα δίσκο, με τις ακραίες και τις πιο εμπορικές στιγμές να συνυπάρχουν, που μοιάζει όμως φυσιολογική συνέχεια του "Alpha Noir/ Omega White". Αυτό μπορεί να λειτουργεί εις βάρος της ομοιομορφίας της κυκλοφορίας, αλλά δεν μπορώ να παραβλέψω ότι περιέχει κομματάρες. Οι Fields αναφορές εννοείται ότι συνεχίζουν να δηλώνουν παρών, όμως το σχήμα που μου έρχεται περισσότερο στο μυαλό ακούγοντας το "Extinct" είναι οι Dreadful Shadows - ένα από τα κορυφαία 90s gothic rock/ metal συγκροτήματα. Αυτό είναι ιδιαίτερα εμφανές σε κομμάτια όπως το εναρκτήριο "Breathe (Until We Are No More)" ή κυρίως το "Funeral Bloom" που μαζί με τα "Malignia" και "A Dying Breed" αποτελούν τις κορυφαίες στιγμές της νέας τους δισκογραφικής προσπάθειας. Μια αντίστοιχη προσπάθεια με αυτή των Tiamat στο "Brighter Than The Sun" να αποδώσουν φόρο τιμής στους Sisters νοιώθω ότι προσπαθούν οι Moonspell με το εθιστικό "Τhe Last of Us", αν και με αρκετά πιο 'ευκολοχώνευτο" αποτέλεσμα. Από την άλλη μια από τις πιο αδιάφορες στιγμές αποτελεί το "Medusalem" που με το ατυχές τσιφτετελέ κλείσιμο παραπέμπει σε πιο εγχώριους ήχους, αλλά αυτό δεν χαλάει την πολύ καλή εικόνα που αφήνει συνολικά ο δίσκος. Οι Moonspell δεν με έχουν απογοητεύσει ποτέ και δεν το κάνουν ούτε με το "Extinct", το οποίο αποτελεί ένα απολαυστικό άκουσμα και μια από τις καλύτερες σύγχρονες δουλειές τους.

Βαθμολογία: 8 / 10

Album Review: Marilyn Manson - The Pale Emperor

Ευχάριστη μουσική έκπληξη αποτέλεσε η ακρόαση του 9ου studio album του Marilyn Manson. Απ ότι φαίνεται ο χλωμός αυτοκράτορας επέστρεψε σε καλές δουλειές μετά από αρκετό καιρό. Και για να μην παρεξηγούμαι ίσως οι 2 προηγούμενες κυκλοφορίες του να άρεσαν σε αρκετό κόσμο, προσωπικά δεν κατάφερα καν να τις ακούσω ολόκληρες και γι αυτό ήμουν αρκετά προκατειλημμένος πριν ακούσω κι αυτό το δίσκο. Δίσκος φτιαγμένος αποκλειστικά να αναδείξει όλες τις πτυχές της φωνής του Marilyn η οποία εναλλάσσεται από τα γνωστά τσαμπουκαλεμένα ροκ φωνητικά σε ψιθύρους και απεγνωσμένα ξεσπάσματα. Οι industrial rock καταβολές του παρελθόντος απουσιάζουν κι εδώ και παραμένουν μόνο ως ψήγματα κυρίως λόγω του ¨στρεβλού¨ ήχου που έχουν οι παραγωγές του. Απεναντίας παρατηρείται μια στροφή σε blues μονοπάτια [Birds of Hell Awaiting, Killing Strangers) περασμένα από το Μanson φίλτρο εννοείται. Μοναδική παραφωνία του άλμπουμ αποτελεί το "Slave Only Dreams To Be King" το οποίο υπολείπεται εμφανώς όλων των υπολοίπων. Οπότε μέχρι νεοτέρας pound me the witch drums!!! 

Βαθμολογία: 8 / 10

Album Review: Sweet Ermengarde - Raynham Hall

Δεύτερο, τρίτο, τέταρτο κύμα gothic rock ή όχι, τελευταία ακούω όλο και περισσότερα ενδιαφέροντα συγκροτήματα της συγκεκριμένης μουσικής σκηνής. Οι Sweet Ermengarde υπάρχουν εδώ και δυο χρόνια, με όνομα που παραπέμπει στην αντίστοιχη ιστορία του H. P. Lovecraft, και αποτελούνται από πρώην μέλη των Neon Dream. Στις 14 Ιουνίου κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους δίσκο "Raynham Hall", το οποίο μπορείτε να ακούσετε από την bandcamp ιστοσελίδα τους εδώ. Ο ήχος τους, που εννοείται πατάει σε κλασσικές gothic rock βάσεις με επιρροές από μπάντες όπως οι The House Of Usher (των οποίων Jörg Kleudgen τους είχε βοηθήσει αρχικά στα φωνητικά), Fields Of The Nephilim και The Escape, είναι επικεντρωμένος στη μελωδία ενώ σε σημεία φανερώνει έναν πιο προοδευτικό χαρακτήρα, σαν μια πιο δυναμική εκδοχή των σύγχρονων Anathema. Το σημαντικότερο για μένα είναι ότι δεν βιάζονται να ολοκληρώσουν τα κομμάτια, αλλά τους δίνουν χώρο να αναπνεύσουν, αναδεικνύοντας έτσι τις καλές συνθέσεις τους. Τα "Near Dark", "In the Time" και "Necropolitan Rest" αποτελούν μάλλον τις κορυφαίες στιγμές σε ένα άλμπουμ που δύσκολα υστερεί. Το σίγουρο είναι πάντως, ότι το "Raynham Hall" θα το ακούσει κάποιος, χωρίς να κατευθυνθεί στο επόμενο 80s ή 90s gothic rock κλώνο, όπως συχνά συμβαίνει στο συγκεκριμένο χώρο.

Βαθμολογία: 8 / 10

Album Review: Project Pitchfork - Black

Αν και έχει περάσει αρκετός καιρός από την κυκλοφορία του "Black", δεν θα μπορούσα να μην γράψω τίποτα για την νέα δισκογραφική δουλειά των Project Pitchfork. Οι Γερμανοί electro gothers είναι από τις λίγες μπάντες στο χώρο με τόσο αξιόλογη και πλούσια δισκογραφική καριέρα, η οποία μετράει 15 άλμπουμ από το 1991. Το 2009 κυκλοφόρησαν έναν από τους καλύτερους τους δίσκους, το "Dream, Tiresias!", με τον οποίο η παρέα του Peter Spilles φαίνεται να σκάλωσε. Το "Continuum Ride" του 2010 έδειχνε να αποτελείται από ότι περίσσεψε από τον προηγούμενο δίσκο, ενώ το "Quantum Mechanics" του 2011, αν και είχε τις στιγμές του, προσπαθούσε υπερβολικά να γίνει το "Dream, Tiresias!" μέρος δεύτερο. Τι άλλαξε στο "Black"; Χωρίς να αποκόπτεται από τα τρία προηγούμενα άλμπουμ (αν και ορισμένες φορές φέρνει στο μυαλό το "Inferno"), με τα γνωστά στοιχεία που ποικίλουν από electropop μέχρι indusrial και aggrotech, απλά ο νέος δίσκος αποτελείται από πολύ καλύτερα κομμάτια. Το ραδιοφωνικό "Rain" σίγουρα έλειπε από τις δυο τελευταίες κυκλοφορίες τους, ενώ τα ebm-ικά "Enchanted Dots of Light και "The Circus" μπορούν άνετα να βρουν θέση στις playlist των ανάλογων club. Είναι γνωστό ότι τους ταιριάζουν οι μεγάλες σε διάρκεια συνθέσεις, μιας και εκεί βρίσκονται οι πιο ενδιαφέρουσες στιγμές του άλμπουμ. Το 6λεπτο synthpop του "Acid Ocean" αποτελεί το καλύτερο κομμάτι του άλμπουμ, με το 8λεπτο εναρκτήριο "Pitch-Black" και το πιο ατμοσφαιρικό επτάλεπτο κλείσιμο του "Nil", να μην υπολείπονται και πολύ. Συνολικά το "Black" είναι ένας καλός δίσκος που δύσκολα θα απογοητεύσει τους φίλους των Project Pitchfork, αλλά λίγο η στασιμότητα που φανερώνει σε σημεία καθώς και η επανάληψη σίγουρα αφαιρεί από το τελικό αποτέλεσμα. 

Βαθμολογία: 7,5 / 10

Album Review: Zeromancer - Bye Bye Borderline

Οι Zeromancer βρίσκονται στο προσκήνιο εδώ και 14 χρόνια, έχοντας κυκλοφορήσει κάποια αρκετά επιτυχημένα industrial rock άλμπουμ για πιο "ελαφριά" κατανάλωση. Στο ρεπερτόριό τους έχουν κομμάτια, όπως τα "Doctor Online" και "Need You Like a Drug" από το δεύτερο και καλύτερο δίσκο τους με τίτλο "Eurotrash", ιδανικά για τα playlist νυχτερινών μαγαζιών του χώρου, ενώ όπως είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω παλιότερα, πρόκειται και για μια καλά δουλεμένη live μπάντα. Και εδώ σταματάνε όσα θετικά μπορούσα να σκεφτώ για τους Νορβηγούς, μιας και τα τελευταία χρόνια ακολουθούν φθίνουσα πορεία ακόμα και για το είδος που υπηρετούν, και το νέο τους άλμπουμ απλώς έρχεται να επιβεβαιώσει κάτι τέτοιο. Κομμάτια που να ξεχωρίζουν δεν βρήκα, και το ολίγον από Muse, HIM, Marilyn Manson με βιομηχανικό ποπ περιτύλιγμα εδώ δεν τους βγαίνει. Περισσότερο δεν θα αναφερθώ μιας και η συγκεκριμένη ανάρτηση λειτουργεί μάλλον σαν σήμανση αποφυγής και λιγότερο σαν κριτική. Ίσως δεν άκουσα αρκετά το δίσκο, αλλά και μόνο ότι το κατάφερα δυόμιση φορές(το δεύτερο μισό απλά δεν ακούγεται, ιδίως αν έχεις ακούσει ήδη το πρώτο μισό), το θεωρώ επιτυχία. Με επιείκεια λοιπόν, άριστα...

Βαθμολογία: 3 / 10 

Album Review: Mesh - Automation Baby

Οι Mesh συμπληρώνουν φέτος 22 χρόνια ζωής και μέχρι τώρα δεν έχουν κυκλοφορήσει κακό δίσκο. Το μουσικό τους ύφος είχε διαμορφωθεί από πολύ νωρίς και από τότε πορεύτηκαν με πολύ μικρές αποκλίσεις, οπότε το βάρος έπεφτε στα τραγούδια. Η αλήθεια είναι ότι ήμουν για πρώτη φορά επιφυλακτικός με την νέα δισκογραφική δουλειά της μπάντας από το Μπρίστολ, μιας και η προηγούμενη κυκλοφορία τους την θεωρώ την πιο αδύναμη της καριέρας τους χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ήταν αρνητική, αλλά και γιατί το πρώτο single και προπομπός του "Automation Baby" είχε μια πιο "εύκολη" προσέγγιση. Ευτυχώς ο έβδομος δίσκος δεν απογοητεύει, αλλά βρίσκει την μπάντα, όπως πάντα, σε φόρμα χωρίς φυσικά να φτάνει στα επίπεδα ενός "The Point At Which It Falls Apart" (1999) ή ενός "Who Watches Over Me?" (2002). Πάντα τις καλύτερες στιγμές του γκρουπ θεωρούσα τις mid-tempo συνθέσεις τους, κάτι που επαληθεύεται για άλλη μια φορά όπως φαίνεται στο "Taken For Granted". Μου είναι δύσκολο να ξεχωρίσω κάποια κομμάτια, μιας και οι αδύναμες, ή μάλλον λιγότερο αξιόλογες, στιγμές είναι μετρημένες (βλέπε "The Way I Feel", "Never Meet Your Heroes"), σε σύνολο 14 κομμάτια, γεγονός εντυπωσιακό. Αν έπρεπε όμως να διαλέξω κάποια για κάποια συλλογή, μάλλον θα επέλεγα, πέρα από το προαναφερθέν "Taken For Granted", τα "Adjust Your Set" και "You Could Not See This Coming" αλλά και τα πιο χορευτικά "Flawless" και το ομώνυμο. Αν εξαιρέσω τους "Μεγάλους Παλαιούς" του electropop τύπου Depeche Mode, πιστεύω ότι δεν υπάρχει μπάντα στη σκηνή στα επίπεδα των Mesh, και το "Automation Baby" έρχεται να επιβεβαιώσει περίτρανα αυτό. Αν και είμαστε μόλις στα τέλη Μαρτίου, τολμώ να πω ότι δύσκολα θα βρεθεί καλύτερη δουλειά στο χώρο φέτος. Μόνο και μόνο αυτό αρκεί.

Βαθμολογία: 9 / 10

Album Review: The 69 Eyes - X

Οι 69 Eyes είναι μια μπάντα που έχει καταφέρει να γράψει αρκετά διασκεδαστικά ποπ κομμάτια για τα γοτθικά dancefloors. Όσο οξύμωρο και να φαντάζει κάτι τέτοιο, οι Φινλανδοί έχτισαν την καριέρα τους ακολουθώντας την ίδια συνταγή. Στα δυο τελευταία άλμπουμ τους θυμήθηκαν την πρώτη τους αγάπη για το hair metal, με αποτέλεσμα να νομίζεις ότι ακούς Cinderella με goth φωνητικά. Μάλλον κατάλαβαν ότι ίσως το παράκαναν και επέστρεψαν στο γνωστό goth pop στυλάκι τους, με πολύ καλή παραγωγή, χωρίς φυσικά να λείπουν εντελώς οι glam υπερβολές. Όσοι τους γνώρισαν από το "Wasting the Dawn" μέχρι το "Devils", με το "X" θα μείνουν απόλυτα ικανοποιημένοι, με τα στοιχεία από μπάντες όπως οι Sisters, HIM και Cult να παραμένουν απόλυτα εμφανή. Άρα δεν νομίζω να πειράξει κανέναν που κάποια κομμάτια είναι αναμάσημα παλαιότερων ιδεών, ή ότι οι στίχοι δεν διεκδικούν δάφνες ποιότητας ή πρωτοτυπίας("Every night I need your love again, I wanna see you dressed in black, I want you back, Back in black..." από το "Black"), αφού υπάρχουν τα άκρως ξεσηκωτικά "I Love The Darkness In You"(ευφάνταστος τίτλος), "Black", "I'm Ready" και "Red" το οποίο θυμίζει ιδιαίτερα Sentenced, ενώ το "Rosary Blue" με την συμμετοχή της tattoo artist Kat Von D, το οποίο είναι bonus track για το iTunes, να αποτελεί ότι πιο ενδιαφέρον μουσικά. Άλλωστε δεν νομίζω ότι τους ακούει κανείς για να προβληματιστεί ή για να ανοίξει τους μουσικούς του ορίζοντες. Οπότε καθαρά για τη fun πλευρά του θέματος...

Βαθμολογία: 7 / 10

Album Review:The Crüxshadows - As the Dark against My Halo

Tracklist:
And I believe...
Valkyrie
Halo
Sleepless
Burning
Quicksilver
The Infinite Tear
Indivisible
Porcelain
Angelus Everlasting
Sentinel
Matchstick Girl
Dark Matter
Africanus

Πέντε χρόνια μετά την τελευταία τους δουλειά, οι The Crüxshadows επιστρέφουν με ολοκληρωμένο άλμπουμ, το οποίο φέρει τον ευρηματικό τίτλο "As the Dark Against My Halo". Πριν την ακρόαση του δίσκου ήμουν αρκετά επιφυλακτικός για αυτήν την κυκλοφορία, καθώς είχαν προηγηθεί το single "Quicksilver" και το EP "Valkyrie", αμφότερα κομμάτια που περιέχονται στο tracklist του "As the Dark...". To να περιγράψεις την μουσική των The Crüxshadows αποτελεί ένα δύσκολο εγχείρημα καθώς εμπεριέχει στοιχεία από πολλά διαφορετικά είδη όπως, dark-wave, electrogothic, electropop, rock κ.α..Το πάντρεμα όλων αυτών ίσως είναι και το στοιχείο που τους κάνει να ξεχωρίζουν και σε αυτό οφείλουν σημαντικό μερίδιο της επιτυχίας τους. Σε αυτό το δίσκο όμως, ο Rogue και η παρέα του μας τα χαλάνε. Τα προαναφερθέντα 2 κομμάτια του άρθρου για soundtrack των power rangers καλά είναι, όχι όμως για δίσκο των The Crüxshadows. Και δεν είναι τα μόνα ,μια από τα ίδια έχουμε και στα Halo και Sentinel. Στα μπαλαντοειδή The Infinite Tear και Porcelain τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα αλλά και σε αυτά έχεις την αίσθηση πως κάτι λείπει. Η pop αισθητική που δυστυχώς κυριαρχεί σε όλο το άλμπουμ υποβαθμίζει την ατμόσφαιρα, την οποία είχαν στις προηγούμενες δουλειές τους, και αφήνει μια αίσθηση πλαστικότητας ίσως και λόγω της παραγωγής. Τα βιολιά πνιγμένα στον δευτερεύων, παθητικό ρόλο της συνοδείας των υπολοίπων οργάνων δεν προσφέρουν το κάτι παραπάνω στα κομμάτια. Επανάληψη και στους στίχους όπου συναντάμε τις ίδιες λέξεις με διαφορετική σειρά αλλά το ίδιο νόημα. Ξεχωρίζουν η μπαλάντα Matchstick Girl (ίσως και λόγου του πιάνου) και το επιβλητικό Dark Matter. Κρίμα, διότι το εισαγωγικό And I believe... μας προετοίμαζε για κάτι καλό.

Βαθμολογία: 5 / 10

Album Review: Emilie Autumn - Fight Like A Girl

Tracklist:

1. Fight Like A Girl
2. Time For Tea
3. 4 o'Clock Reprise
4. What Will I Remember?
5. Take The Pill
6. Girls! Girls! Girls!
7. I Don't Understand
8. We Want Them Young
9. If I Burn
10. Scavenger
11. Gaslight
12. The Key
13. Hell Is Empty
14. Gaslight Reprise
15. Goodnight, Sweet Ladies
16. Start Another Story
17. One Foot In Front Of The Other

Για να είμαι ειλικρινής το Victoriandustrial (σύμφωνα με το Wikipedia η ίδια χρησιμοποιεί αυτόν τον όρο για να περιγράψει τη μουσική της), δε μου αρέσει και πολύ. Τα μόνα τραγούδια της που μου αρέσουν πολύ, είναι τα Liar και Dead Is The New Alive και ιδίως αυτά που είναι ρεμιξαρισμένα απο τους Dope Stars Inc (καλά οι ντόπες κάνουν και μαμώ τα ρεμίξ λέμε). Πριν από λίγο καιρό είχα ακούσει το τότε single 'Fight Like A Girl', το οποίο δε μου άρεσε αλλά περίμενα να ακούσω το άλμπουμ για να σχηματίσω μια πιο ολοκληρωμένη άποψη. Μάλλον πρόκειται και λέω μάλλον, γιατί δεν ασχολήθηκα και ιδιαίτερα με τους στίχους για κάποιο concept album ή καλύτερα για κάποιο musical όπως το περιγράφουν αρκετοί σε διάφορα μουσικά σάιτ. Ανεξαρτήτως πάντως περί τίνος πρόκειται, το αποτέλεσμα κατά την ταπεινή μου άποψη είναι απογοητευτικό. Μοναδική όαση του δίσκου αποτελεί το 1ο μισό του 'Take The Pill', γιατί το υπόλοιπο μισό το έχει καταστρέψει και ίσως είναι το μοναδικό τραγούδι στο οποίο υπάρχουν ψήγματα industrial. Ενα είναι το μόνο σίγουρο, ότι ο ακροατής θα χρειαστεί χάπια για να συνεχίσει και με τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου. 'Οταν έρθει η ώρα για τσάι θα προτιμήσουμε το αντίστοιχο του King Diamond και το 'Girls!Girls!Girls!' θα μπορούσε να έχει γραφτεί από οποιοδήποτε pop καλλιτέχνη για να αποτελέσει το soundtrack ταινίας με θεματολογία τα καμπαρέ. Τα περισσότερα από τα υπόλοιπα (ισως κι όλα), αποτελούν μονολόγους της Emilie χωρίς κάποιο ιδιαίτερο μουσικό καλωπισμό για να τους δώσει κάτι παραπάνω. Επειδή όμως όπως είπα και πιο παραπάνω, πιο πολύ πρόκειται για κάποιο μιούζικαλ ή κάτι τέτοιο, είμαι σίγουρος ότι στα live το αποτέλεσμα θα είναι πολύ καλύτερο με το απαραίτητο οπτικοακουστικό ντύσιμο των 'πρωταγωνιστών'.

Βαθμολογία: 4 / 10

Album Review: Assemblage 23 - Bruise

Trackllist:
1. Crosstalk
2. The Last Mistake
3. Over And Out
4. The Noise Inside My Head
5. Outsider
6. Darkflow
7. Automaton
8. The Other side Of The Wall
9. Talk Me Down
10. Otherness

Γλυκό μώλωπα στα αυτιά μας προκαλούν οι Assemblage 23 με την τελευταία τους δουλειά που φέρει τον τίτλο Bruise. Σχεδόν 3 χρόνια μετά το πολύ καλό Compass επιστρέφουν με ένα εξίσου καλό (καλύτερο κατ εμέ) άλμπουμ πλούσιο τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά. Το άλμπουμ ξεκινά με το Crosstalk το οποίο μας βάζει με τον καλυτερο τροπο στο κλίμα γι αυτό που πρόκειται να ακολουθήσει. Οι τόνοι πέφτουν στο 2ο κομμάτι για να ξανανέβουν στο Over And Out το οποίο θα μπορούσε πολύ άνετα να παίξει και σε μπαράκι ελληνικής παραλίας (δε θέλω ού). Και κάπου εδώ ο κος Tom Shear μας αναγκάζει να κάνουμε στάση καθώς με το The Noise Inside My Head θέτει υποψηφιότητα για ένα από τα καλύτερα τραγούδια της χρονιάς. Είναι από αυτά τα κομμάτια που σε αναγκάζουν να ανεβάσεις την ένταση του ήχου κατακόρυφα, να σηκωθείς από την παλιοκαρέκλα για να χορέψεις κι αφού τελειώσει να ξαναπατήσεις το repeat. To αίσθημα της μελαγχολίας που διαπνέει όλα τα τραγούδια γίνεται εντονότερο στα πιο αργά όπως το The Other Side Of The Wall και το Outsider το οποίο ίσως και να αποτελεί κάποιο μουσικό πειραματισμό καθώς ξεφεύγει (και πολύ καλά κάνει) από το υπόλοιπο μουσικό κλίμα του άλμπουμ. Το Otherness το οποίο κλείνει την απλή έκδοση μου θυμίζει αρκετά Depeche Mode χωρίς να είμαι σίγουρος αν έχω πέσει μεσα σε αυτήν την παρατήρηση. Η περιορισμένη έκδοση του άλμπουμ κυκλοφορεί με 2 έξτρα κομμάτια (ενα εκ των οποίων ειναι το Rain Falls Down και είναι κομματάρα) καθώς και remixes (φυσικά) εκ των οποίων τρία είναι για το The Noise Inside My Head. Αναπόφευκτα η βαθμολογία δε μπορεί παρά να είναι υψηλή.

Bαθμολογία: 9 / 10

Album Review: Brotherhood - "...Turn The Gold To Chrome..."

Οι Brotherhood είναι ένα δίδυμο από την Σουηδία και παρόλο που δεν πρωτοπορούν μουσικά, μιας και είναι κολλημένοι στο 80s gothic rock και κυρίως στους Sisters Of Mercy, έχουν τα κομμάτια για να ξεχωρίσουν από το σύνολο των απομιμήσεων. Τα μέλη τους δεν είναι νέα στο χώρο, μιας και ο Stefan Eriksson συμμετείχε σε μπάντες όπως οι Sophia, Cardilax και πιο πρόσφατα στους Arcana, ενώ και ο τραγουδιστής συμμετείχε σε μπάντες στα 90s, πριν καταλήξει να εργάζεται στη σουηδική δισκογραφική εταιρεία Diesel Music. Ζωντανά πλαισιώνονται από τους Martin Roos(Kent) και Johan Mörén(πρώην Memento Mori). Ο δίσκος ξεκινάει με το "End Time" σε εντελώς Sisters ρυθμούς, και τα τρία κομμάτια που ακολουθούν "Abigail", "Heroine" και "Lost" θεωρώ ότι είναι από τα καλύτερα του άλμπουμ, ενώ το "Shame" έχει σαφείς αναφορές στους Joy Division. Πρόκειται όμως για ένα άνισο άλμπουμ, αφού έχει αρκετά συμπληρωματικά κομμάτια. Παρόλα αυτά οι φαν του είδους θα το ευχαριστηθούν. Το "...Turn The Gold To Chrome..." δεν φέρνει κάτι νέο, πέρα από ένα αρκετά ευχάριστο άκουσμα για το goth rock.

Βαθμολογία : 6 / 10

Album Review: Decoded Feedback-Diskonnekt

Tracklist:
01-Another Loss
02-Night terror
03-Heart of Stone
04-Blood Red Moon
05-Dark Odyssey
06-Slaughter
07-It' s You
08-I' m The Night
09-Mescaline
10-Soultaker (feat. Claus Larsen)
11-The Devil you Know
12-Blade Runner Tribute

Δύο χρόνια μετά το Aftermath οι Marco Biagiotti και Yone Dudas επιστρέφουν με ενα ολοκληρωμένο άλμπουμ το οποίο φέρει το τίτλο Diskonnekt. Tα κομμάτια του άλμπουμ χαρακτηρίζονται από έντονη ενναλλαγή ρυθμών και μουσικών διαθέσεων με το ντουέτο από τον Καναδά (εκ διαμονής κι όχι καταγωγής) να δίνει έμφαση στα καθαρά φωνητικά στα πιο αργά (ατμοσφαιρικά) κομμάτια του δίσκου (Αnother Loss,Blood Red Moon). Δε λείπουν βέβαια τα παραμορφωμένα τα οποία προσδίδουν ένα πιο επιθετικό τόνο στα πιο γρήγορα (και πιο 'χορευτικά') κομμάτια. Πετυχημένος και ο ρόλος των 'κιθάρων' που δίνουν ένα πιο industrial τόνο σε συγκεκριμένα σημεία του δίσκου.Συνολικά πρόκειται για ένα άλμπουμ χτισμένο στον κλασσικό ήχο της μπάντας με πολύ καλά κομμάτια και αισθητή βελτίωση στον τομέα των φωνητικών.

Βαθμολογία: 8 / 10