Αlbum Review: Moonspell - Extinct (Napalm Records)

hocico0777:

Αρχικά θα ήθελα να διευκρινίσω ότι η κριτική που ακολουθεί γράφτηκε υπό την μηνυτήρια απειλή του POEt μέσω γνωστού Έλληνα δικηγόρου ο οποίος έχει καταθέσει υπέρ της αθωότητας προέδρου μεγάλης ομάδας ποδοσφαίρου. Πράγμα που ήθελα να αποφύγω για δύο λόγους: πρώτον, μουσικά είμαι στα πάνω μου με αυτά που έχω ακούσει μέχρι τώρα και δεύτερον δεν ήθελα να γράψω κάτι κακό για την πολύ συμπαθητική μπάντα από την Πορτογαλία. Πραγματικά οι Moonspell πρέπει να είναι από τις λίγες μπάντες που ακούγονται από οπαδούς σχεδόν όλων των κατηγοριών του σκληρού ήχου. Δυστυχώς όμως το περιεχόμενο του "Extinct" δε μου αφήνει πολλά περιθώρια. Το άλμπουμ ξεκινάει με το "Breathe (Until We Are No More)" το οποίο καταφέρνει μόλις σε ένα λεπτό από συμφωνικό να γίνει blast και μετά gothic. Ακριβώς το ίδιο πράγμα συμβαίνει και στο επόμενο κομμάτι το "Extinct" για το οποίο γυρίζανε και video clip και είναι ένα από τα πιο κακόγουστα μουσικά βίντεο που έχω δει. Στο "Medusalem" o Fernado αποδίδει φόρο τιμής (παραπάνω από 26% που του αναλογεί) στον Andrew Eldtritch των Sisters Of Mercy. Gothic rock επίσης είναι και το "Τhe Last of Us" (και "Last of Them" που υπάρχει στην ειδική έκδοση του άλμπουμ). To "Domina" είναι μπαλάντα που το σόλο της κιθάρας χαλάει οποιαδήποτε ατμόσφαιρα (λέμε τώρα) προσπαθεί να χτίσει το υπόλοιπο κομμάτι. Εξίσου μέτρια μπαλάντα αποτελεί το "The Future Is Dark" που τη μετριότητας της καταφέρει να διαταράξει το άθλιο ρεφρέν. Για το "La Baphomette" δεν έχω σχόλια καν. Ο δίσκος κλείνει με το "The Past Is Darker" που είναι το ιδανικό τελείωμα για ένα κάκιστο δίσκο. Επειδή όμως υπάρχουν πολλά πράγματα που εμείς οι απλοί ακροατές δεν γνωρίζουμε διατηρώ επιφυλάξεις ως προς την μουσική εντιμότητα αυτής της κυκλοφορίας. Δεν ξέρω δηλαδή αν δέχθηκαν κάποια πίεση από την δισκογραφική τους ή τον μάνατζερ για να βγει ο δίσκος έτσι. Πραγματικά είναι άλμπουμ χωρίς συνοχή, ταυτότητα (σαν να μην ξέρουν τι θέλουν να παίξουν) και κυριολεκτικά σε σε σημεία είναι αυτό που λέμε ¨ότι να ΄ναι¨. Ακόμη και οι πιο μέτριες δουλειές τους φαντάζουν δισκάρες σε αυτό το χάλι. Κι όσοι αρέσκονται σε νούμερα το άλμπουμ παίρνει άριστα τρία (αφού κι εμείς τα τρία τους πήραμε ακούγοντάς το).

Βαθμολογία: 3 / 10

Δεύτερη Άποψη - POEt:

Οι Moonspell έφτασαν αισίως στο ενδέκατο άλμπουμ τους και αν κάτι χαρακτηρίζει τη δισκογραφική τους καριέρα είναι ότι ποτέ δεν φοβήθηκαν να πειραματιστούν και να διαφοροποιήσουν τον ήχο τους. Φυσικά δεν εννοώ ότι έπαιξαν και ψυχεδέλεια ή jazz, αλλά πέρασαν από αρκετά στάδια του σκοτεινού ακραίου ήχου. Προσωπικά ίσως δεν είμαι το πιο τυπικό δείγμα φίλου της μπάντας, μιας και όσο και να έχω λιώσει τα "Wolfheart" και "Irreligious", κορυφαίο δίσκο των Moonspell θεωρώ το "Sin/Pecado". Το σχήμα πάντα ήξερε πως να προκαλέσει το metal κοινό του, είτε με το goth "Sin/Pecado", είτε με το πιο ηλεκτρονικό "The Butterfly Effect", το οποίο επίσης μου φάνηκε εξαιρετικό. Εννοείται κάποιες απόπειρές τους δεν ήταν πάντα επιτυχημένες όπως με το "Darkness and Hope" που προσπάθησαν μάλλον να πιαστούν από το HIM κύμα της συγκεκριμένης περιόδου. Η πιο metal συνέχεια έβαλε κάπως τα πράγματα στην θέση τους. Το νέο τους άλμπουμ με τίτλο "Extinct" όπως φαίνεται μάλλον θα διχάσει τους πιο σκληροπυρηνικούς φίλους τους. Από την άλλη αυτό είναι πάντα ένα κριτήριο για μια καλή δουλειά.
Οι Moonspell εδώ συγκεντρώνουν τα καλύτερα στοιχεία της καριέρας τους σε ένα δίσκο, με τις ακραίες και τις πιο εμπορικές στιγμές να συνυπάρχουν, που μοιάζει όμως φυσιολογική συνέχεια του "Alpha Noir/ Omega White". Αυτό μπορεί να λειτουργεί εις βάρος της ομοιομορφίας της κυκλοφορίας, αλλά δεν μπορώ να παραβλέψω ότι περιέχει κομματάρες. Οι Fields αναφορές εννοείται ότι συνεχίζουν να δηλώνουν παρών, όμως το σχήμα που μου έρχεται περισσότερο στο μυαλό ακούγοντας το "Extinct" είναι οι Dreadful Shadows - ένα από τα κορυφαία 90s gothic rock/ metal συγκροτήματα. Αυτό είναι ιδιαίτερα εμφανές σε κομμάτια όπως το εναρκτήριο "Breathe (Until We Are No More)" ή κυρίως το "Funeral Bloom" που μαζί με τα "Malignia" και "A Dying Breed" αποτελούν τις κορυφαίες στιγμές της νέας τους δισκογραφικής προσπάθειας. Μια αντίστοιχη προσπάθεια με αυτή των Tiamat στο "Brighter Than The Sun" να αποδώσουν φόρο τιμής στους Sisters νοιώθω ότι προσπαθούν οι Moonspell με το εθιστικό "Τhe Last of Us", αν και με αρκετά πιο 'ευκολοχώνευτο" αποτέλεσμα. Από την άλλη μια από τις πιο αδιάφορες στιγμές αποτελεί το "Medusalem" που με το ατυχές τσιφτετελέ κλείσιμο παραπέμπει σε πιο εγχώριους ήχους, αλλά αυτό δεν χαλάει την πολύ καλή εικόνα που αφήνει συνολικά ο δίσκος. Οι Moonspell δεν με έχουν απογοητεύσει ποτέ και δεν το κάνουν ούτε με το "Extinct", το οποίο αποτελεί ένα απολαυστικό άκουσμα και μια από τις καλύτερες σύγχρονες δουλειές τους.

Βαθμολογία: 8 / 10