Ανταπόκριση - Κείμενο: Σπύρος Καρνέζης
Αναμένοντας να δω άλλη μια νερόβραστη στυλιζαρισμένη μοδάτη emo αδιαφορία, που θυμίζει κάτι σε χιλιοπαιγμένο Goth /Postpunk /New wave, ή όπως αλλιώς επιθυμεί να το αποκαλέσει ο καθένας, ήρθα απέναντι σε μια μούλτι κούλτι παρέα με καταγωγές από Ισπανία, Γαλλία, Αμερική και Μ. Βρετανία και έδρα το ανατολικό Λονδίνο, που ξεκίνησε να πειραματίζεται την άνοιξη του 13.
Οι Dressmaker ισχυρίζονται πως η κόλλα που τους ένωσε ήταν το "Psychocandy" από The Jesus & Mary Chain. Απλοί λιτοί και απέριττοι πάνκηδες με μια ποικιλία από ψυχεδέλεια, Punk και Goth. Δεμένος και πλούσιος ήχος, όμορφη χροιά και δυνατές κραυγές από ένα τραγουδιστή, που βγαίνει και γίνεται ένα με το κοινό, που χορεύει και νιώθει. Πάρα πολύ καλές μελωδίες, πανέμορφες κιθάρες, εκπληκτικά και δυνατά ντραμς, παραμόρφωση με την σέσουλα και ένα αποτέλεσμα αυθεντικό και legit που μοιάζει να βγήκε όταν αυτές οι μουσικές σκηνές ξεκινούσαν.
Λοιπόν το μόνο που μπορώ να πω για τους Terminal Gods είναι ότι άκουσα ευχάριστες μελωδίες Brit Pop από κάτι τυπάκια χίπστερ απολύτως ταυτισμένα με την μόδα της εποχής, που ονειρεύονται υποθέτω πως υποβόσκει κάποια μελαγχολική διάθεση κρυμμένη πίσω από τις τρυφερές wanna be Goth φωνούλες τους (όπως και πολλοί άλλοι συνάδελφοι τους). Άλλη φορά δεν ξαναψωνίζω από το Camden. Μαύρη η μέρα, που άφησα τον Βερόπουλο..Πάντως ο ήχος και οι μελωδίες /εκτελέσεις αξιοπρεπείς οπότε αν δεν σας βγάζουν στα ανεβασμένα βιντεάκια τους, πως θέλουν πολλά χαστούκια για να βγάλουν πραγματικό πόνο και πάθος, προτιμήστε τους.
