Οι Mesh συμπληρώνουν φέτος 22 χρόνια ζωής και μέχρι τώρα δεν έχουν κυκλοφορήσει κακό δίσκο. Το μουσικό τους ύφος είχε διαμορφωθεί από πολύ νωρίς και από τότε πορεύτηκαν με πολύ μικρές αποκλίσεις, οπότε το βάρος έπεφτε στα τραγούδια. Η αλήθεια είναι ότι ήμουν για πρώτη φορά επιφυλακτικός με την νέα δισκογραφική δουλειά της μπάντας από το Μπρίστολ, μιας και η προηγούμενη κυκλοφορία τους την θεωρώ την πιο αδύναμη της καριέρας τους χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ήταν αρνητική, αλλά και γιατί το πρώτο single και προπομπός του "Automation Baby" είχε μια πιο "εύκολη" προσέγγιση. Ευτυχώς ο έβδομος δίσκος δεν απογοητεύει, αλλά βρίσκει την μπάντα, όπως πάντα, σε φόρμα χωρίς φυσικά να φτάνει στα επίπεδα ενός "The Point At Which It Falls Apart" (1999) ή ενός "Who Watches Over Me?" (2002). Πάντα τις καλύτερες στιγμές του γκρουπ θεωρούσα τις mid-tempo συνθέσεις τους, κάτι που επαληθεύεται για άλλη μια φορά όπως φαίνεται στο "Taken For Granted". Μου είναι δύσκολο να ξεχωρίσω κάποια κομμάτια, μιας και οι αδύναμες, ή μάλλον λιγότερο αξιόλογες, στιγμές είναι μετρημένες (βλέπε "The Way I Feel", "Never Meet Your Heroes"), σε σύνολο 14 κομμάτια, γεγονός εντυπωσιακό. Αν έπρεπε όμως να διαλέξω κάποια για κάποια συλλογή, μάλλον θα επέλεγα, πέρα από το προαναφερθέν "Taken For Granted", τα "Adjust Your Set" και "You Could Not See This Coming" αλλά και τα πιο χορευτικά "Flawless" και το ομώνυμο. Αν εξαιρέσω τους "Μεγάλους Παλαιούς" του electropop τύπου Depeche Mode, πιστεύω ότι δεν υπάρχει μπάντα στη σκηνή στα επίπεδα των Mesh, και το "Automation Baby" έρχεται να επιβεβαιώσει περίτρανα αυτό. Αν και είμαστε μόλις στα τέλη Μαρτίου, τολμώ να πω ότι δύσκολα θα βρεθεί καλύτερη δουλειά στο χώρο φέτος. Μόνο και μόνο αυτό αρκεί.
Βαθμολογία: 9 / 10
